Wachtlijst

Ik ben voor de driemaandelijkse controle op de nierpoli. Een paar dagen daarvoor heb ik bloed laten prikken. Ik verbaas me altijd weer wat wat ze allemaal uit de paar druppels bloed kunnen lezen. Waarden te hoog,waarden te laag, waarden stabiel. De nierverpleegkundige is niet ontevreden over de uitslagen en als zij dat niet is ben ik dat zeker niet. Ik word zelfs uitbundig gecomplimenteerd voor de drie kilo die ik sinds het vorige bezoek ben kwijt geraakt. Verontrust merk ik op of dat geen teken is dat ik iets onaangenaams onder de leden heb. Zij stelt mij gerust, dat dat waarschijnlijk niet het geval is. “U bent gewoon goed bezig.” Dat soort complimenten hoor ik graag. Aan het begin van het gesprek heeft ze gevraagd of ik iets wilde drinken. Ik bestel een koffie, nee geen suiker, dat heb ik zelf, alleen wat melk. Het inmiddels afgesleten grapje komt aan. Mijn kalium is wat aan de hoge kant. Ze raadt me aan wat te matigen met koffie. Ik kijk fronsend van mijn bekertje koffie naar haar. “Ik weet het”, zegt ze “Vanaf morgen dan maar.”
We nemen nog wat zaken door en zien in het nieuw computersysteem dat ik keurig op de wachtlijst sta voor de hartpoli en de oogpoli.  Daar zal ter gelegener tijd een uitnodiging voor komen. Het systeem werkt, maar op  het scherm staat niets over een vervolgafspraak met de afdeling neurologie die nu een jaar geleden parkinson diagnosticeerde. Er is toen ook een hersenscan gemaakt en na de vreselijke herrie in het het scanapparaat bleef het ijzig stil. Het systeem laat wel een brief zien dat een vervolgafspraak na de scan gemaakt zal worden. Niet alleen papier, maar ook een beeldscherm is geduldig. Mijn nierverpleegkundige belt naar neurologie. Ik blijk uit het systeem gevallen te zijn en besta niet meer voor neurologie. De fout wordt snel hersteld. Ik kan donderdag al terecht, maar dat lukt mij niet. Er wordt mij een brief beloofd met een datum waarop ik verwacht wordt. Ik zit weer in het systeem. In vier zelfs en sta op even zoveel wachtlijsten.