Wachtkamer

Ik kom net van het bloedprikken. Ik doe dat op de centrale prikpost. Mijn ervaring leerde mij ooit dat het op de decentrale posten soms zo druk is dat de wachttijd beduidend wordt. Maar dat blijkt nu ook bij de centrale post het geval. Op zich is daar niets mis mee. Ik heb immers de tijd aan mijzelf, maar vandaag niet helemaal. Ik ben namelijk van plan nog naar Eindhoven te rijden. Mijn enige schoonzus verjaart, maar het is een verjaardag waar zij weinig weet van heeft. Daarover morgen vast meer.
De wachtkamer zit vol en doet zijn naam eer aan. Er wordt gewacht. Er is maar een prikzuster actief. Normaal moet zo’n wachtkamer stof bieden voor ik weet niet hoeveel blogs. Maar nu gebeurt er niets in de kamer. Er wordt alleen maar gewacht. Om de zoveel tijd komt de prikzuster een van de wachtenden ophalen. Naast mij zit een mevrouw. Marokkaans, naar ik veronderstel. Zij is druk in de weer met haar mobieltje. Een mobieltje gevat in een schitterend goudkleurig omhulsel. Zij tikt via een Arabisch toetsenbord een voor mij onleesbare boodschap. Ze kijkt me aan: “Droek hè.”  “Ja, het is erg druk,” antwoord ik haar. Einde conversatie. Het is nu zo druk dat er mensen moeten staan. Het gebouw is net verbouwd, maar met zo’n toevloed van wachtenden lijkt geen rekening gehouden. Aan mijn andere kant zit een jonge vrouw. Met een glimlach om haar lippen bekijkt ze de foto’s van de echo van haar zwangerschap. Ik knik haar eveneens glimlachend toe. En daar blijft het bij. De wachtkamer hult zich weer in stilte. Voor de derde keer wordt aan de meneer die op krukken staat te wachten een stoel aangeboden. Voor de derde keer weigert hij. “Ik sta liever even.” Ik zit liever, komt goed uit.
“Wie is er aan de beurt?”, vraagt de prikzuster. Dat ben ik. Ik vertel mijn geboortedatum en mijn adres. Ja, ik ben nog nuchter en nee, ik heb geen tweelingbroer. Ik heb überhaupt geen broers en zussen meer. Alleen nog een schoonzus, die vandaag jarig is en waar ik nu naar toe ga.