Waas

Er hing een grauwe waas over de dag van gisteren. Het zoemde steeds ergens in mijn achterhoofd en van tijd tot tijd kwam het zinnetje manifest naar boven en moest ik het zacht voor mezelf uitspreken: “Wim is dood.” Als om mezelf te overtuigen. De wereld draaide gewoon door. Had voor mij maar heel even stil gestaan toen ik het bericht las en draaide direct weer in dat eeuwige tempo van 60 seconden per minuut verder. Zoonlief bleef die dag gewoon jarig. Ik dronk koffie met taart met zijn moeder, zijn lief en Gade. En hij bedankte me dat ik toch gewoon was gekomen, ook al was Wim dood. Natuurlijk vierde ik Zoonliefs verjaardag, het leven gaat tenslotte gewoon door. Gewoon? Niet helemaal. Wim is dood.
Ik deed na de koffie mijn inkopen in de stad, kocht zoals elke vrijdag bij de bakker twee plaatpizza’s, keek naar de quiz in de vroege avond op België en samen met Gade keek ik naar de eerder opgenomen serie, deel 6 van de 7. En bedenk dat als Wim de serie gevolgd zou hebben, hij het einde niet zal kennen. Maar ik denk niet dat hij de serie kende. Hij was te moe en te ziek. De laatste keer dat ik hem sprak, een maand geleden, keek hij alleen nog maar voetbal. En dat vond hij niet om aan te zien. De rest van de tv was evenmin aan hem besteed. “Wat een bagger!”, voegde hij mij toe.
Na de serie luisteren en kijken Gade en ik naar de opening van de cello-biënnale op NPO-cultura. Een mooie, rustige afsluiting van deze omvloersde dag. Passende muziek en ik luister met in mijn hoofd de woorden ‘Wim is dood’. Voor het naar bed gaan bestellen we nog kaartjes voor een matinee maandag aanstaande tijdens de biënnale. Daar zal ik tegen die tijd wel over vertellen. Maandag, een dag voor de uitvaart van Wim. Wim, hij zal de komende dagen nog in, om  en met mij zijn.