Waarneming

Als ik stil in het ziekenhuisbed moet liggen, vraag ik me af of je een slechter waarnemer wordt als je zelf object van de waarneming bent. Ik moet meer dan 4 uur stil blijven liggen met een soort opblaasbal die de incisie in mijn lies dichtdrukt. Naast mijn bed staat een infuus dat met een tergende regelmaat een natriumchlorideoplossing in mijn aders druppelt. Het onderzoek zelf, een hartkatheterisatie, duurde minder dan drie kwartier. Het naliggen meer dan hetvierdubbele. Maar in al die uren ben ik object van mijn eigen waarneming geweest. Ik kan geen afstand nemen en dat leidt dan op geen enkele wijze tot een dieper inzicht of welke inhoudelijke gedachte dan ook. Ik was niet zoals gebruikelijk de waarnemende buitenstaander die weliswaar onderdeel van het geheel vormde, maar ook afstand daarvan  kon nemen, de situatie en de mensen in die situatie en zich  zelf daarin beschouwen. Zoals Voskuil dat zo magistraal doet in zijn cyclus ‘Het Bureau’. Niet dat ik mij daar ook maar op welke wijze dan ook zou willen meten. Niets daarvan. Maar nu, daar in de onderzoekskamer en op de afdelingsbed was er geen moment van reflectie. Ik onderging het. Was mijzelf te nabij. Misschien is dat ook de goede houding, het wezenskenmerk van patiëntzijn. De dingen over je heen laten komen. De verpleegkundige haar werk laten doen, de cardioloog zijn conclusies laten trekken en zelfaanvaarden dat het is zoals het is. Ik zie alleen maar een blauw scherm tijdens de katheterisatie, met daarop wat donker gekleurde lijnen en lijntjes. Dat zullen mijn aders wel zijn. En ik heb geen weerwoord als de cardioloog zegt dat er een omleiding nodig is, misschien twee. Ik aanhoor het gelaten. Ben toch  niet zo dociel dat ik niet zeg dat ik in mei  graag op vakantie wil. Naar Frankrijk, de Dordogne. Dat kan, als ik beloof niet de Mont Blanc te gaan beklimmen. Maar die ligt veel oostelijker. Dat is geen probleem. We  gaan we in juni of juli opereren. De cardioloog althans.  Stof tot schrijven te over. Wil dan proberen wat meer afstand te nemen, meer waarnemer te zijn, ook al gebeurt het met mij.