Waalhaven

Ik ben op een steenworp afstand van de Waalhaven geboren. Die haven en zijn kades werden ook een stiekeme speelplaats. Vader en moeder verboden het om aan de overkant van de dijk vlakbij de waterkant te spelen. Ik moest aan deze kant van de dijk blijven, want voorzichtig als vooral mijn vader was, leerde ik pas later zwemmen. Verbeeld je dat ik te water zou raken en reddeloos zou verdrinken. Toch zonde van een zo jong en veelbelovend leven, hij kon toch zo goed leren. Maar af en toe gingen we, mijn boezemvriendje Wim en ik toch de dijk over. Bovenop de dijk lag ook een spoorlijn, een industrielijntje dat liep van het station naar het industrieterrein. Soms, heel af en toe, kwam daar stapvoets een stoomtrein langs. We stonden dan dicht bij de rails te kijken, met de zekerheid dat de trein toch niet van zijn spoor zou wijken. Zo dichtbij was de trein reusachtig groot en spannend om te zien. En ontspoorde treinen niet wel eens?
Vandaag reed ik weer naar de Waalhaven. Die ligt er nog onveranderd bij. Maar de omgeving ken ik nauwelijks meer terug. Chique woonflats kwamen in de plaats van gammele graanhandels en steenhouwerijen. Machinefabrieken en transportbedrijven maakten plaats voor appartementen. En de treinrails was  verworden tot een zandig spoor dat zich staal of bielzen niet meer herinnerde. De  haven was door de droogte maar half met water gevuld. Heel veel boten lagen droog. Ook het schip waar ik een huwelijk moest voltrekken. Het dobberde niet, maar lag vast verankerd op de kleiige bodem. In zo’n situatie moet je bij de huwelijkssluiting voorzichtig zijn met het gebruik van metaforen over een huwelijksbootje dat vertrekt en  een hopelijk behouden vaart zal hebben.  De boot waarop wij te gast waren lag zo vast als een huis. Dat was met geen miljoen zeepaardjes van zijn plaats te krijgen. En geheel en al onbruikbaar als parallelbeeld in een huwelijkstoespraak. Ik heb het dan ook niet gebruikt, ik heb het laten liggen.