Vriendinnen

Het is roezemoezig druk en gezellig op mijn verjaardag. De huiskamer is zo ingericht dat er meestal twee kringetjes ontstaan, vrij willekeurig samengesteld. Familie, buiten gezinsleden,  komt niet meer op mijn verjaardag. Sommigen wonen te ver weg, anderen worden beperkt door het slechte weer en de meesten zijn dood. Maar de vriendenkring is toch goed voor zo’n 30 gasten. En wat dan opvalt is dan de heftige oververtegenwoordiging van vrouwen. Lang zijn mijn zoon en ik de enige mannen in een verder louter feminien gezelschap dat bestaat uit goede vriendinnen, buurvrouwen, huidige en voormalige echtgenotes. En dat alles leidt tot de bijna schrikbarende conclusie dat ik zo goed als geen mannelijke vrienden heb. En degene die ik wel heb, zijn in 9 van de 10 gevallen de echtgenoot van een vriendin. Ik heb niks tegen mannen, laat dat duidelijk zijn, integendeel zou ik haast willen zeggen. Natuurlijk ben ik gesteld op de mannen van de vrouwen die ik ken. En al analyserend is het ook zo dat je soms gewoon bevriend bent met een heel (echt)paar. Twee voor de prijs van een.  Je hebt ze tegelijk leren kennen, of ze zijn samen je aardige buren en je rekent gewoon Ingrid én Henk samen tot je vriendenkring (de namen zijn willekeurig en hebben geen verband met de werkelijkheid). Niet Ingrid met Henk, maar gewoon als stel. Blijft dat er op mijn verjaardag dus geen allenige vrienden zijn. Wel een stel stellen. IK heb dus geen ‘losse’ mannelijke vrienden. Bovendien moet je zuinig zijn met het predicaat ‘vriend’. Mannen die te pas en te onpas koketteren met de term vriend, daar moet je voor oppassen. En ‘vriend’ is natuurlijk ook een misbruikt woord. Facebookvriend of Lionsvriend en golfvriend hebben het woord een sterk inflatoire werking gegeven. Ik hou het maar bij vriendinnen, een woord dat ik op mijn eigen wijze duid.