Vriendin

Eigenlijk zou ze maandagavond op bezoek komen om een boek van mij te lenen. Maar ze laat verstek gaan. Pas aan het eind van die avond bekijk ik mijn whatsapp en lees daar dat ze niet kan komen omdat het werk nu eenmaal voor het meisje en in dit geval de jongen gaat. Zij stelt voor om dan de avond daarop langs te komen. Prima idee. Aan het eind van de middag, ik heb mij net achter mijn laptop gezet om aan het blog van vandaag te beginnen, komt ze mijn werkkamer binnen. Gade heeft haar, zonder dat ik  dat hoorde, binnen gelaten. Haar komst komt als geroepen want ik had nog niet echt een onderwerp om vandaag mijn licht over te laten schijnen en dan is elke reden goed genoeg om nog even te wachten met schrijven. Zij verontschuldigt zich voor het feit dat ze er nu al is, ver voor het avonduur dat ze eerder voorgesteld had. Maar ze was toch net in de buurt. Vandaar. Van mij mag ze me elk moment van de dag storen, zij komt nooit ongelegen. Ik houd sowieso van nog niet verwacht bezoek dat zo maar voor je deur staat. Verrassing. Maar dat lijkt nauwelijks nog te passen in door agenda’s en afspraken geregelde cultuur. Soms lijkt het zelfs ongepast om onaangekondigd op bezoek te gaan en tegen de etiquette. Maar gelukkig geldt dat voor goede vrienden (m/v) niet. Die mogen gewoon bij mij  binnenvallen, zij zeker.
We hebben elkaar al een tijdje niet gezien, dus nemen we samen de stand van zaken door. Werk, relaties, toekomst we nemen het allemaal even door. Een gesprek zoals goede in elkaar geïnteresseerde vrienden met elkaar voeren. Ik vraag of ze mee wil blijven eten. Ze bedankt voor de uitnodiging, maar nee. En nee is bij haar nee. Maar we moet samen met Gade maar gauw een keer bij haar komen eten. Graag. We spreken ook af om als ze het boek uit heeft er een keer samen over te praten. Lijkt ons leuk. Ik laat haar uit. Ze fietst weg en zwaait. Ik zwaai terug. Met een glimlach doe ik de deur dicht.