Vriendendienst

Wanneer kun je iemand herkennen als je vriend? Natuurlijk kan ik dat versje van Toon Hermans nu citeren dat als ik mij wel herinner ongeveer eindigt met “Pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient, dan pas kun je zeggen: ik heb een vriend.”
Dat is natuurlijk heel mooi, maar je hoeft niet altijd te lachen en te grienen. Soms is gewoon een beetje meeleven met iemand al bewijs genoeg voor het bestaan van vriendschap.
Ik heb hier al vaker verteld over onze koffieclub, 10 mensen, 5 paren die elkaar als bij toeval steeds tegen kwamen op zaterdagmorgen in de koffiehoek van de plaatselijke boekhandel. En ongemerkt, zonder dat in het begin iemand het in de gaten had werden deze mensen een hecht vriendenclub. Als je een keer een zaterdag niet kunt is er nog geen man overboord. Soms zijn we er met zijn tienen, vaak ook minder. Vrijheid,blijheid.
Even leek er nu en kink in de clubkabel te komen. Mijn eigen fysieke toestand maakt het niet erg aanlokkelijk om grote afstanden af te leggen. Zo’n tochtje naar de stad wordt al een echte expeditie, zeker als de weersomstandigheden nog winterse trekjes vertonen. Dan kies ik er liever voor om veilig thuis te blijven. En daar kwam dan onlangs nog de mededeling bij dat de sanitaire voorzieningen in mijn boekhandel uitgebreid en aangepast worden. De aanwezigheid in de onmiddellijke nabijheid is voor mij van groot belang. Dat is de komenden weken niet gegarandeerd. Reden genoeg voor mij om mijn mede-leden mee te delen dat ik zo lang de restauratie zou duren niet op zaterdagochtend ik mij in het gezelschap zou vertonen. Mohammed zou niet meer, voorlopig althans, naar de berg komen. Dan kwam de berg wel naar Mohammed! Schuin tegenover mij is een koffiecafeetje. De straat oversteken gaat nog net. De komende weken zal de club elkaar daar ontmoeten. Een vriendendienst die zeer gewaardeerd wordt.