Vriend

Hoeveel vrienden kan een mens hebben? En dan bedoel ik echte vrienden. Niet die honderden die ik via Facebook heb en waarvan er een heleboel niet meer dan bekenden zijn. Aardige mensen, zal best, maar zeker geen vrienden. Toch heb ik niet de moed om in dat bestand danig te gaan schrappen. ‘Ze eten geen brood”, zou mijn moeder gezegd kunnen hebben en soms bereikt me via hen wel een aardig berichtje, een mooie foto, een leuk filmpje. Maar daarmee zijn het nog geen vrienden.
Vrienden zijn mensen die al heb je ze maanden, jaren niet meer gezien of gesproken op het moment dat er weer contact is, het lijkt of het gisteren was dat je ze nog sprak. Het gesprek wordt zo goed al naadloos voortgezet en de tijd smelt weer weg. Lang geleden wordt weer minder dan een dag.
Op mijn vaste telefoon zie ik dat ik gebeld ben. Een nummer uit de grote stad. Het moet iemand zijn die ik al lang ken. Recente contacten gebruiken meestal mijn mobiele nummer. Er is ook een berichtje ingesproken. Een oude vriendin van jaren her  die het jammer vindt dat ik er niet ben en nog terug zal bellen. Ik bel. We hebben elkaar een paar jaar niet gesproken. Zij heeft me via mijn blogs van dichterbij gevolgd dan ik haar. Maar het is goed haar stem weer te horen. Ze maakt het goed, redelijk tenminste. Mist soms wat mensen om haar heen, het gemak van een terloops gesprek. Zegt dat ze het knap vindt hoe ik met mijn kwalen en kwaaltjes omga. Ik wijs haar op dat voor mij zo belangrijke boekje van Wilhelm Schmidt over gelatenheid, die het ouder worden en ouder zijn zo veel gemakkelijker maakt. Je niet verzetten, maar, met het roer nog stevig in handen, met de stroom meegaan. Richting bepalen, maar niet er tegen in. Genieten van de uitzichten die de nieuwe oevers je bieden en uitkijken naar een landingsplaats waar het ooit goed toeven zal zijn. Tijd nemen voor lezen, schrijven en denken.
“Gauw maar weer eens bellen,” zeg ik.
“Ja, gauw maar weer eens bellen,” zegt zij.