Vormloos

Ruardean, 29-7-11
Het Forest of Dean is imposant. Zoals een Forest moet zijn. Meer nog dan een bos, eigenlijk een woud. Ooit speelde zich hier de singing detective af. Een tv-serie van jaren geleden met een fantastische hoofdrol van Dennis Gambon en gelardeerd met bekende Engelse wijsjes. We betreuren het dat we de cd daarvan thuis hebben laten liggen. Had zeer sfeerverhogend gewerkt. In het Forest liggen kleine plaatsjes. We vragen ons af waar de mensen van bestaan die hier wonen. Het zijn op het oog armelijke dorpjes. Bijna decor. Ik word door een jonge barbediende nog aangesproken met “my love”, maar haal me daarbij niets in het hoofd. Zij is een van de weinig goed gevormde vrouwen die ik hier zie. De meesten zijn vormloos, een soort barbapappas met verkeerde kleren aan. Niks geen modieuze verschijningen. Zelfs de jonge meiden weten zich niet te kleden en zijn te grof. Hoe anders dan in Rusland, waar ik alleen maar op en top goed geklede en charmant uiziende jonge dames zag. Een soort omgekeerde wereld. Grauw, dat is het weer nu ook . Over de verre bergen van Wales hangt een grijze deken, die ze aan het zicht ontrekt. Onze golfafspraak hebben we afgezegd. Golfen in de regen doe je niet voor je lol en voor onze lol zijn we hier.
We gaan dadelijk naar Gloucester. De toerist spelen. Is toerist spelen wel echt reizen? Of moet je daar door andere gebaande paden voor durven verlaten, je eigen spoor trekken. Maar waar kun je dan nog echt reizen? De wereld is te klein geworden. David Attenborough en Michael Palin zijn overal al geweest, Louis Theroux heeft alle vragen al gesteld. Reizigers zijn herontdekkers, toeristen zijn dat in het kwadraat. Ik zoek de bevestiging van wat ik op tv zag of in boeken las. De vormloosheid in de dorpjes heb ik zelf ontdekt. Ben ik toch een beetje een reiziger?