Voornemen

Ik heb mij stellig voorgenomen ook dit jaar geen voornemens te maken. Ik doe dat al jaren niet meer en ik moet zeggen dat mij dat meer dan uitstekend bevalt. Laat maar komen wat komt. In negen van de tien gevallen zul je, als je voornemens maakt, tegen een teleurstelling aan lopen, heb je de lat toch iets te hoog gelegd. En dat ene voornemen wat je dan toch realiseert is zo onbeduidend dat je je zou moeten schamen dat ook maar een moment als voornemen overwogen te hebben. Nee, ik hoef geen parachutesprong te maken, noch heb ik de aspiratie het Kanaal over te zwemmen. Ik zou al heel tevreden zijn als ik over een jaar weer een stukje van een paar honderd woorden kan schrijven waarin ik vertel dat ik geen voornemens zal maken. Het zou ook heel mooi zijn als ik over een jaar weer met vrienden net zo warm en genoeglijk als deze keer oudjaar kan vieren. Maar om je zoiets nu voor te nemen, dat is de goden verzoeken. Ja, ik neem mij niets voor, maar ik hoop van alles. En het lijstje van dat wat ik hoop is oneindig lang, maar eigenlijk ook in vier woorden samen te vatten: Ik hoop het beste. En wat het beste is? God mag het weten. Ik zou het al heel mooi vinden als ik de rust in mij zelf kan bewaren, de stilte een plaats geven en beseffen dat er meer, veel meer is buiten de beperkingen die tijd en ruimte ons opleggen. Maar wat dat dan is? Misschien kom ik daar af en toe in die stilte een beetje, een heel klein beetje dichterbij. En op zo’n moment dichtbij ook ervaren dat het verder weg is dan ooit. Daar waar weten te kort schiet is er ruimte voor geloven. En dat biedt dan de vaste grond aan de hoop, dat het ooit beter wordt.
Ik wens iedereen een gezegend 2019.