Voornemen

Normaal schrijf ik deze blog op de ochtend dat hij verschijnt. Nu is het oudjaarsavond en ik zal hem pas morgenochtend, nieuwjaarsochtend, publiceren. Zo overspan ik twee jaren. Bovendien heeft het wel wat, schrijven op oudjaarsavond. Buiten dooit de sneeuw van de bomen en ver weg klinkt het geknal van het vuurwerk en de carbidbussen. Heel ver weg. Ons boshuisje ligt een kilometer of vijf van het dichtstbijzijnde dorp.Ik heb dit jaar geen vuurwerk gekocht. Is niet goed voor de herten hier in de buurt. Gade ligt op de bank te lezen. Jan Brokkens Baltische Zielen. De tv staat aan zonder geluid. Henk Westbroek slooft zich uit. Een te oude man met te jonge gebaren. Zonder geluid erbij is het helemaal potsierlijk.
Het is een vreemde avond. Oudjaar. Zeker als je via facebook het bericht krijgt dat een kleinkind van een goede vroegere buurman is overleden. Zoë mocht maar 4 jaar worden. Ik weet niet van het hoe en waarom, maar 4 jaar is wel heel erg jong. Andere “facebookvrienden” (ik heb die term niet verzonnen) vertellen dat ze net terug zijn uit Rome of op weg naar vrienden om oudjaar te vieren. Oudjaar vieren. Ik ga een nieuw decennium in. Of was 2010 al het begin daarvan? Tellen begint met 1. Dus om 00.00 uur begint een nieuw decennium. Ik heb het er met gade over. Misschien is het wel mijn laatste decenium. Je overpeinst wat op zo’n avond. Nog 10 erbij en ik ben 75. Dat is veel in ons gezin. Het gemiddelde ligt  wat broers en zussen betreft op 69 jaar. Met mijn vader en moeder erbij op 72. Zou op zich mooi zijn. Nog mooier als ik de gemiddelde leeftijd of liever stervenstijd wat omhoog zou kunnen halen. Mooi voor mij, mooi voor mijn omgeving, neem ik aan.
Ik maak geen goede voornemens. Ook geen slechte. Nooit gedaan. Vroeger, heel vroeger dacht ik al dat ik de 30 nooit zou halen. Vele tientallen jaren, 30, 40, 50, 60, heb ik mezelf al teleurgesteld. Tot mijn eigen geluk.