Voorbereidingen

Nog een paar dagen en dan gaat mijn zoon met zijn Suzan trouwen. Krijg ik een echte schoondochter. En ik mag ze trouwen, in de echt verbinden. Het zal een van de laatste huwelijken worden die ik sluit en het mag gezegd worden dat is toch een waardige apotheose.
Gisteravond belde zoonlief ons op. Of het aanstaande paar op de koffie kon komen. Uiteraard. En dan was er nog iets of hij zich op de ochtend van de bruiloft bij ons kon komen omkleden in zijn trouwpak. Thuis werd hij niet meer verwacht want de bruid zou daar gekleed worden, opgemaakt en wat er allemaal nog niet meer nodig is om er extra stralend uit te zien. Natuurlijk vonden wij het goed dat ons huis als zijn uitvalsbasis voor het huwelijk gebruikt zou worden. Ik bood hem zelfs aan om de nacht er voor bij ons te logeren, kon hij echt vanuit een ouderlijk huis trouwen. Maar van dat genereuze aanbod wenste hij geen gebruik te maken. Traditie is mooi maar het moet niet te gek worden.
“Prima,” zeg hij door de telefoon “Dan zie je ons zo verschijnen. Ik ben dan gelijk vast mijn trouwpak en -schoenen mee, zijn die vast bij jullie.”
Even later is het aanstaande paar er, uiteraard met hun onafscheidelijk teckel Guus, die wat teleurgesteld lijkt omdat Harrie,onze kat, in geen velden of wegen te bekennen is. Guus zal niet bij de bruiloft zijn, zou veel te veel de aandacht trekken. Guus gaat logeren bij opa Titus, zijn favoriete speelhond in het hondenasiel. Ik geloof niet dat Guus het erg zal vinden dat hij er zaterdag niet bij is. Guus hecht niet zo aan het huwelijk.
Er hangt een trouwpak in de kast op de logeerkamer. Over een paar dagen gaat mijn zoon trouwen met zijn Suzan. Krijg ik een echte schoondochter.