Vooravond

Ooit was er op deze dag de drankvoorraad aangevuld, kaas in blokjes en leverworst in plakjes gesneden al vast op borden onder aluminiumfolie in de koelkast gezet. Eerdere jaren was er op deze dag boerenkool  en rookworst ingeslagen, waren er stoelen verschoven, glazen klaargezet want morgen zou ik jarig zijn. Dan zou het huis vol gasten zijn, die allemaal te eten kregen. Twintig, dertig, misschien nog wel meer mensen persten zich in de woonkamer van mijn flat in Arnhem, later in het gezellige huis in Hatert of sinds 1993 in Nijmegen-Oost. Vrienden en familie, al werden er die laatsten in de loop der jaren steeds minder. Ik vierde mijn verjaardagen groots en meeslepend. Drukke avonden waarvan ik vaak minder dan de helft van de gasten sprak. Daar was het veel te vol voor, maar toch o zo gezellig. En ik, die verwacht had niet ouder dan 30 te worden vierde jaar na jaar mijn verjaardag. Maar een paar keer heb ik mijn verjaardag overgeslagen, de viering althans, want ouder word je toch, ook als je dag voorbij laat gaat zonder gasten, zonder feest. Dan was ik herstellend van de een of andere kwaal of operatie, maar dat waren uitzonderingen.
De laatste jaren vierde ik mijn verjaardag op kleinere schaal. Maar zo klein als morgen is mijn verjaardag nog nooit geweest. Van hogerhand is het aantal gasten gemaximaliseerd tot twee. Het is goed dat ik maar een zoon en en een dochter heb. En daarmee is dan ook precies bepaald wie er langs mogen komen, daar kan geen ruzie over ontstaan, zij zijn welkom. Het zal een vreemde verjaardag worden, qua vorm. Geen omhelzing, geen verjaardagszoen, wij houden ons aan de regels. Ik ben tenslotte risicogroep. Zelfs voor de viering van jubeljaren,- ik word 75 ( wie had dat ooit gedacht 75!)-, wordt geen uitzondering gemaakt. Lang zal ik leven, ja, ja. Maar hoe dan ook: hiep, hiep hoera.