Voltooid

Mijn krant opende er vanochtend mee. De ChristenUnie en Omroep Max (bien étonnés de se trouver ensemble) hebben elkaar gevonden in de opvatting dat een voltooid leven lang niet altijd hoeft te betekenen dat er dan ook maar een einde aan gemaakt moet worden. Die gezamenlijke opvatting van het gelegenheidsduo Gert-Jan Segers en Jan Slagter beoogt een tegenwicht te vormen tegen de kabinetsopvatting dat ouderen zelf moeten kunnen beslissen wanneer ze sterven. Een voltooid leven zou dan de norm voor die allesbeslissende stap kunnen zijn. En daar willen Segers en Slagter van af. Er moet beter voor ouderen gezorgd worden, vinden zij. Als dat gebeurt zal de vraag naar levensbeëindiging van zelf afnemen. Nu lobbyen zij voor een ‘zilveren stembusakkoord’ waar zoveel mogelijk politieke partijen hun handtekening onder moeten zetten. Ze pleiten , al weer volgens mijn ochtendblad,  voor “meer plekkenwaar ouderen samen kunnen eten, meer kleinschalige woonvormen, meer geld voor hospices en ruimere verlofregelingen voor mantelzorgers.” Ook moeten jongeren vrijwilligerswerk gaan doen met ouderen, via een maatschappelijke dienstplicht. Dat alles onder de beschermende paraplu van een minister voor ouderenzaken.
Op zich geen slecht plan, maar het kan wat mij betreft uitgevoerd worden naast de kabinetsplannen en hoeft niet in de plaats van te komen. Mensen moeten waardig kunnen sterven als zij vinden dat hun tijd gekomen is.Voor de een is dat als hij of zij zijn leven voltooid acht, wat dat ook moge zijn. Dat moet iedereen  voor zichzelf bepalen, al dan niet in nauw overleg met zijn omgeving. En niemand hoeft dood op een zelf gekozen tijdstip. Als hij of zij op grond van zijn geloof of overtuiging zelf kiest voor een natuurlijk einde, met alle sores die daar bijhoort, wie zijn wij dan om hem of haar dat onmogelijk te maken.
Voltooid leven, lastig begrip.Was op mijn 49ste, toen ik bijna doodging, mijn leven voltooid? Klaarblijkelijk niet, ook al koos ik toen als grafschrift een regel van Cees van der Pluijm: “Er is genoeg genoten.” Ik leef inmiddels meer dan 20 mooie jaren in blessuretijd. En zo voltooi ik mijn leven. Maar ik hoef nog niet dood. Ook met een voltooid bestaan is er nog prima te leven en van alles te genieten.