Vlaams

Via de sociale media ontdek ik dat zij zich deze dagen hier in de buurt ophouden. Een bevriend echtpaar van vroeger dat sinds jaar en dag zijn domicilie in het Vlaamse land heeft gekozen, in een dorp onder de rook van Brussel, beter nog de luchthaven Zaventem, waar hij gezien zijn Europese functie destijds habitué was. Ik zou het leuk vinden, nu zij zo dicht in de omgeving zijn, elkaar weer eens te ontmoeten. We spreken af op, hoe kan het anders, het terras van het Vlaams Arsenaal, middenin de stad. Ik heb hen lang niet meer gezien. Ik logeerde een paar keer bij hen in België. Lang geleden en steeds in ander gezelschap. We kennen elkaar uit de tijd dat zij nog geen echtpaar waren en dichtbij woonden. Zij en ik maakten deel uit van een al lang opgeheven landelijke culturele organisatie die her en der in het land cursussen en workshops gaf. We hebben het over de jaren 70 van de vorige eeuw. Mooie roerige tijden waarin de subsidiebomen nog tot ver in de hemel groeiden. We herinneren ons uitgebreid de werkweekenden waarin wij als kader in een of andere kunstzinnige activiteit werden bijgeschoold. Weekenden vol genoegen en overgoten met drank. Nu, zoveel jaren later op dat Nijmeegse terras noemen wij namen uit die voorbije tijd en proberen daarbij gezichten te herinneren. Even bespeur ik bij mezelf weer de euforie gekoppeld aan die jaren.
Decennia geleden is het paar naar België verhuisd. Nederland is voor hen een vakantieland geworden. Ook nu er in België op hem geen werk meer wacht, denken zij er niet over terug te keren. Zij zijn in Vlaanderen geworteld. Nederland is voor hen, ik citeer, te simpel geworden. Nederland is voor haar, en zij trekt een heel vies gezicht, geworden tot de zwarte-pieten-discussie. En daar wil zij niets meer mee te maken hebben. Nederland lijkt voor haar afgedaan te hebben. Hun verblijfsvergunning is permanent geworden.
We drinken koffie. Zelfs voor hen is het voor bier nog te vroeg, hoe Vlaams zij ook zijn geworden.