Vijverkraan

Gade heeft haar koffertje gepakt en herpakt. Ze vliegt met zo’n maatschappij waar je stoel bijna niets kost, maar waar je voor elke kilo overgewicht of een tasje extra goud geld betaald. Uit overleg met een reisgenoot blijkt dat er toch al voor een rugzak meer is geboekt, dus dat dikke boek kan toch nog mee en zeker ook voor dat ene zomerjurkje is nog plaats genoeg. Geen luxe, want op de plaats van haar verblijf de komende 9 dagen zal het overdag 32 graden zijn. Ik blijf in Nederland. Zal de komende tijd onbestorven weduwnaar zijn.
Ik breng Gade naar Eindhoven airport. De wegen om die stad zijn de laatste jaren heftig aangepakt. Mijn tomtom laat zien dat ik herhaaldelijk door weiland en bouwterrein rijdt. Ik heb nog een oude versie, maar toch halen we het vliegveld keurig op tijd. Ik drink koffie met het kleine gezelschap waar Gade mee op reis zal gaan. En dan wordt het tijd voor het afscheid. Sinds we elkaar kennen zijn we wel eens vaker zo’n tijd niet bij elkaar geweest. Maar dat was in het begin, toen we nog niet precies wisten wat we nu wel en niet met en aan elkaar hadden. De laatste 20 jaar zijn we niet zo lang gescheiden geweest. Ik ga daar niet sentimenteel over doen, want zo voelt het niet. Bovendien in haar Amsterdamse jaren verbleef Gade ook meerdere dagen per week in die stad en ik hier in Nijmegen.
Na een laatste zwaai ga ik op bezoek bij familie in Eindhoven. Ook aan deze kant van de stad is het wegennet danig aangepast. Mijn tomtom niet. En voor ik het weet ben ik niet op weg naar mijn familie maar zit ik op de snelweg naar Antwerpen. Het duurt even voor ik daar af kan, maar uiteindelijk beland ik toch waar ik moet zijn.
Als ik aan het eind van de middag thuis kom hoor ik zacht ruisen. Gade heeft waarschijnlijk in de ochtend de vijverkraan opengedraaid om de vijver een beetje bij te vullen. En die verder vergeten. Nu stroomt het water rijkelijk de tuin in. Ik draai de kraan dicht.  Goed dat ik niet mee ben naar Spanje.