Vierdaagse

Het lijkt nu toch weer echt te gaan beginnen. Voor mij voor de laatste keer zal ik actief zijn binnen de Vierdaagse. Nog nooit begon mijn medewerking zo vroeg. Dit hele jaar verscheen er maandelijks een “Blarenbode”. Normaal verschijnt dat krantje voor de vrijwillige medewerkers alleen tijdens de Vierdaagse zelf. Maar nu bij de 100ste editie van dit wandelevenement rolde er dit jaar elke maand een Blarenbode bij de leden van het Uitvoerend Comité in de bus. Uitvoerend Comité, zo heten sinds jaar en dag de vrijwilligers bij de Vierdaagse, zo rond de 500 man en vrouw. En ik schreef mee aan de Blarenbode, mijn bescheiden taakje ook nu weer tijdens de Vierdaagse.
Er waren jaren dat ik veel meer deed. Ik praatte met een collega de vlaggenparade aan elkaar en becommentarieerde de intocht op vrijdagmiddag. De vlaggenparade werd afgeschaft en de vrijdagintocht werd me teveel. Ja, je bent geen twintig meer. Zeventig vond ik eigenlijk ook een mooie leeftijd om op te houden, je moet weten wanneer het je tijd is om terug te treden en niet iemand te worden die vind dat het vroeger allemaal beter was. Maar de 100ste, die wilde ik toch nog wel zelf meemaken.
Zo dadelijk ga ik een medewerkster interviewen voor een van de Blarenbodes van volgende week. We werken wat in het voren en zorgen dat we al een aantal artikeltjes op de plank hebben liggen. In de week zelf wordt het toch altijd weer tegen de deadline aan werken. Dat lijkt zo te horen. Elke dag toch weer haasten om te zorgen dat de kopij tijdig naar de drukker kan. Het is dan soms bijna echt krantje spelen. Maar het is vooral heel gezellig, zo midden in de Vierdaagse. Het geroezemoes, de muziek, de mensen, heel veel mensen die net als ik erbij willen zijn, bij de 100ste Vierdaagse.