Vetpercentage

Ongeveer om de twee maanden bezoek ik mijn diëtiste. Zij is mijn charmante stok achter de deur en zorgt er zo voor dat ik een beetje op gewicht blijf. Dat is op zich nog steeds te fors, maar er komt in ieder geval weinig tot niets bij. Mijn BMI staat wel in het rode gebied, maar dat doet het al vanaf mijn twaalfde. Misschien nog wel eerder. Dat is een mix van een schrale troost en jezelf een beetje voor de gek houden, maar zo is het nu eenmaal.
Tijdens die tweemaandelijkse bezoeken bespreken weer mijn eetpatroon en word ik uiteraard gewogen. Tot voor kort ging dat gewoon op de analoge weegschaal. En dan zag ik of er een beetje bij gekomen was, of een beetje eraf. En we hadden het over oorzaak en gevolg.
Sinds een half jaar ben ik naar een andere fitnessclub. Iets fanatieker dan wat ik daarvoor deed en met meer op kracht gerichte apparaten en oefeningen. Dat zou gevolgen moeten hebben voor mijn spierontwikkeling. Niet dat er een Charles Atlasfiguur in het verschiet lag, maar het zou toch moeten kunnen werken.
Mijn diëtiste heeft een wonderlijk weegapparaat. Dat geeft niet alleen het gewicht aan, maar berekent ook nog je vetpercentage. Niet door het meten van huidplooien. Nee, veel simpeler. Je gaat met je blote voeten op de schaal staan, er wordt een stroompje door je heen gejaagd en op het schermpje verschijnen allerlei data, waaronder het vetpercentage. Vier maanden geleden  werd de 0-meting gedaan en inderdaad twee maanden later was mijn vetpercentage wat afgenomen. Meer spier, minder vet. Bravo. Maar toen kwam de griep in ons land. Een paar weken niet gesport en veel minder bewogen.
Gisteren gaf de wonderbare weegschaal dat ik weliswaar wat afgevallen was, maar dat het vetpercentage iets was toegenomen. Meer vet = minder spier. Voor het afvallen kreeg ik een klein complimentje, maar voor de vettoename het dringende advies nog meer te gaan bewegen. Heel even verlangde ik terug naar de ouderwetse weegschaal. Dat had alleen maar een complimentje opgeleverd. En wie zit daar nu niet op te wachten.