Verwondering

Ik was weer een etmaal in het klooster in Huissen. Om samen met wat anderen na te denken over vrijheid en de weg naar een zinvol leven. Ach, een titel is ook maar een titel, maar wondermooi waren weer de onderlinge gesprekken aangestuurd door Welmoed Vlieger. Ik ben zeer gecharmeerd van haar methodische aanpak die ik graag vergelijk met een trechter. Zij begint met een gedegen inleiding op een thema, maar ook niet te lang of te veel en laat die vervolgen door een gesprek waar ieder deelnemer  wordt uitgenodigd dat wat zij heeft verteld te vertalen naar de eigen omstandigheden. Een uitnodiging die daardoor zeer persoonlijke verhalen oplevert en verhindert dat zo’n gesprek uitnodigt tot oeverloos gezwam of theoretische beschouwingen gespeend van elke werkelijkheidszin. Dat alles krijgt nog meer cachet door het lezen ven teksten en bekijken van een film die weer aanleiding geven tot gesprekken ook buiten het programma om.
Gade en ik kunnen goed genieten van deze leergangbijeenkomsten die ook nog meer cachet krijgen door de ambiance die het klooster in  Huissen biedt en waar een klein deel van het programma samenvalt met de regelmaat van het kloosterleven, culminerend in het meevieren van de Vespers.
Bijna aan het eind van de leergang hebben we het over bijzondere momenten die een levenslange indruk bij je achter laten. Daarnaar luisterend komt het woord verwondering bij mij boven drijven. Volgens mij gaat het er om je te blijven verwonderen en ik vertel het verhaal dat ik al ooit elders eerder vertelde. Het is een zondagochtend lang geleden en mijn zoontje, 3 of 4 jaar oud, ligt naast me op bed. Heel voorzichtig tilt hij met een vingertje mijn ooglid op en bekijkt met volle aandacht stil mijn oog en stelt dan vol verwondering de vraag: “Dat oog, heb je dat gekregen of zelf gemaakt?” Alle vragen van het leven lijken in die ene vraag samen te ballen: “Heb je dat gekregen of zelfgemaakt?” Vrijheid en een zinvol leven, heb ik die gekregen of zelf gemaakt?