Verveling

Ik sta op de drempel van, zoals ik dat graag noem, het grote-mensen-pensioen. Volgende maand wordt ik 65! Toen ik 5 jaar geleden (waar blijft de tijd) met de VUT ging, was een veel gehoorde vraag: “Verveel je je niet?” Anderen constateerden, meer terecht: “Je verveelt je zeker niks?”. Nee, ik heb me niet verveeld. Verveling was niet mijn deel. Ik vind het ook een lamlendig woord, een woord waar een fikse mate van inertie van uitgaat.
Gisteravond was ik in De Lindenberg bij het Festival De Wintertuin en luisterde naar Joke Hermsen. Die sprak over de verveling. Maar bij haar is dat een positief iets. Een beleven van de tijd die los staat van de kloktijd, maar veel meer van doen heeft met de innerlijke tijd, waarin een mens het ‘druk,druk,druk’ achter zich kan laten. En in die verveling (ik blijf het een vervelend woord vinden) is er ruimte voor creativiteit, voor het onverwachte en ontplooit zich de durf een krul te zetten als een rechte lijn meer in de lijn (!) der verwachting zou liggen. Zij houdt een pleidooi voor meer verveling. Daarin is minder plaats voor het economische denken en het alles in geld uitdrukken. Ik erger me al een kabinet lang aan de politici die het bij het beoordelen van uitgaven alleen maar hebben over de besteding van uw en mijn belastinggeld. Alsof  alleen maar ‘profit goods’ recht van bestaan zouden hebben en ‘merit goods’  (zoals uitgaven voor zorg, kunst en cultuur)als te bezuinigen belastingen van het overheidsbudget worden beschouwd. Misschien moeten we dat volk eens wat langer op reces sturen. En laat dan bij hen maar die positieve verveling toeslaan, waarin niet de waan van de dag, die 24 uur, regeert, maar fantasie vrij baan krijgt. Maar mij bevangt dan tegelijkertijd de angst dat het zulke leeghoofden zijn, dat zij niet eens kunnen bedenken dat ze iets zouden kunne bedenken waar geen €-teken voor staat.
Als ik over 30 dagen echt met pensioen ben, ga ik me eens lekker vervelen, zoals Joke Hermsen het bedoeld heeft. Ik krijg het nog druk.