Vertrouwen

Eerlijk is eerlijk. Zo’n tien minuten voor het einde had ik er geen enkel vertrouwen meer in. Sterker nog nog, ik dacht zeker te weten dat we de volgende ronde niet zouden halen. Ik begon voor mijzelf al te rationaliseren dat het toch maar een spelletje was, dat de wereld toch wel door zou draaien en ach, wat was voetballen nu helemaal. Het aangename gezelschap waarin ik verkeerde werd niet minder aangenaam, maar wel iets minder vrolijk. Onze uitdossing, iedereen was in het oranje, behalve Gade, die droeg een zonnebril met een oranje montuur, leek te detoneren. Oranje hoort bij winst en niet bij 1-0 voor Mexico. Ik troost mij met de gedachte dat het toch een genoeglijke avond is. Die begon met een smakelijke maaltijd. Onze gastvrouwen hadden die aangepast aan de gebeurtenis, wraps. We aten op zijn Mexicaans. ’s Middags waren Gade en ik eerst nog naar een verjaardagspartijtje, waar iedereen op tijd vertrok om de wedstrijd te kunnen zien. En daar zaten we dan. Vol verwachting. Mexico uit, altijd lastig. En dat was het. Totdat prachtige schot. Ik hou van die doelpunten. Zo’n uithaal die eindeloos op weg lijkt om dan trefzeker in het net te belanden. Een euforische ervaring. Ooit beleefde ik die in het Goffertstadion. Een schot van Goossens, dat ik als het ware live in slow motion bekeek. Het schot waarvan je wist dat het raak zou zijn. Nu dus ook weer zo’n trap. 1-1. Misschien dan toch? Plan B zou kunnen werken. Een paar minuten later. De wedstrijd is zo goed als afgelopen. We zijn het er met ons zessen over eens. De strafschop is een goedmakertje van de scheids voor eerdere niet gegeven penalty’s. Maar wat doet het er toe. En de Nederlandse nummer 19 doet wat hij moet doen. Hij scoort, wij blij. Ik herinner me al bijna niet meer dat ik het vijf minuten geleden eigenlijk niet meer zag zitten. Geen vertrouwen had in de goede afloop. Mijn oranje t-shirt eigenlijk al had willen uittrekken. Maar dat gevoel is nu helemaal over. Ik juich en blaak van vertrouwen. Kom maar op Costa Rica!