Vertrouwen

Hij komt keurig op tijd. Op de afspraakbrief stond dat hij er tussen 9.00 en 12.00 uur zou zijn. Het is half tien. Dat is mooi tussen de genoemde tijden. En nee, ik hoef niet mee te lopen naar de verwarmingsketel die hij komt controleren. Hij zal hem wel vinden. “Blijft u maar rustig beneden. Als ik klaar ben meld ik me wel weer bij u.” Spaart mij weer twee trappen. Na iets meer dan twintig minuten meldt hij zich weer. “Prima ketel, meneer. Ik heb een pakking vervangen en hem even bijgevuld. Prima ketel, maar dat zei ik al.” Hij vraagt me een handtekening te zetten. Met mijn vinger op een elektronisch schermpje. Heel in de verte lijkt wat er op het schermpje komt te staan op mijn normale handtekening. Als een bevestiging van  het vertrouwen dat ik in de verwarmingsmonteur heb. Dat hij inderdaad een pakking heeft vervangen, de ketel heeft bijgevuld en dat het inderdaad een prima ketel is. Ik heb geen enkele reden aan zijn geloofwaardigheid te twijfelen. Ik vertrouw hem.
Als ik de eerste regel van dit blog schrijf, krijg ik te horen dat een achternicht gaat scheiden. Ik hoor dat het geen kwestie van vertrouwen was, maar dat het gewoon voorbij was. Het was over en klaar. Het gevoel was er niet meer. En nu is er de sores van een onder water staand huis en kinderen. Er is groot vertrouwen dat ze er samen wel uitkomen. Een oplossing vinden voor de kinderen. Nog niet zo lang geleden werd ik gevraagd om ter gelegenheid van hun huwelijksjubileum een feesttoespraak te houden. Daar was een datum voor gepland, maar vlak voor het zover was kreeg ik te horen dat het nog niet doorging. Ik vroeg niet verder. Ging en gaat mij ook niets aan. Scheiden gebeurt. Komt in de beste families voor, dus ook in  de onze.
Een huwelijk is geen verwarmingsketel, waar je een onderhoudscontract voor kunt afsluiten en waarvoor er dan eens per jaar een mannetje langs komt die een pakking vervangt en even wat bijvult en je dan vertelt dat alles weer prima in orde is.