Verstopt

Ik begin me pas zorgen te maken over de werking van het afvoerputje in mijn inloopdouche als het niet meer naar behoren functioneert en niet meer doet waarvoor het gemaakt is, doorlopen. Een afvoerputje hoort door te lopen. Niet dat ik op dit moment te klagen heb. Ik heb er nog niet zo lang gelden weer wat ontstoppingsspul door heen gejaagd en het douchewater stroomt weer naar behoren weg. Ik zou willen dat mijn neus daar een voorbeeld aan zou nemen. Mijn neus zit verstopt maar tegelijkertijd loopt ze ook. Dat is misschien wel de paradox van van een fikse verkoudheid die even dreigde een echte griep te worden. Ik slik braaf mijn daagse portie fluimocil en neem rust, veel rust. Gade bezweert mij goed op mij zelf te letten en goed uit te zieken. Ik slaap gaten in de dag en ook de middagen laat ik niet ongeslapen aan mij voorbij gaan. Ik sluit het buitenlicht uit en maak van onze slaapkamer, die al een paar  dagen mijn slaapkamer is, een veilige schemerdonkere cocon. En zo in het grensgebied van waken en slapen komen oude beelden langs, opnieuw ingekleurd. Het zijn beelden als van gerestaureerde oude stomme films gevat in diffuus licht. Foto’s uit de tijd dat je een rolletje naar de fotograaf bracht en je een week later de niet altijd even scherpe afdrukjes kon ophalen. Nu maken we foto’s die direct afgedrukt kunnen worden, haarscherp en fel van kleur. We willen te veel te vlug, kunnen geen week meer op de afdrukjes wachten en ook het dreigende griepje willen we direct aan de kant geschoven hebben, terwijl je weet dat het zijn tijd nodig heeft.
Ik ben vijf jaar en heb de mazelen en ik zie weer de verduisterde slaapkamer voor me, waar ik overdag in  het ouderlijk bed ziek lig te wezen. Mijn vader heeft van de dekens een holletje voor me gemaakt  en ik heb het warm, ik gloei. Ik hoor de gedempte stemmen van vader en moeder in de keuken, ik kan niet verstaan wat ze zeggen. Hun gemompel stelt me gerust. Ik slaap in.Toen en nu.