Verlies

De mens lijkt meer behept met de angst om te verliezen dan met de wil om te winnen. Zo, laten we de dag maar eens met een stevig statement beginnen. Ik ga voor de derde keer naar de literaire quiz die elke eerste donderdag van de maand wordt gehouden in Tati, het onlangs weer verbouwde huiskamercafé op een paar honderd meter van mijn huis. Door de recente verbouwing wordt het steeds minder een huiskamer en gaat het steeds meer op een echt café lijken, maar gezellig blijft het. Dit keer mag ik de mooie A tot mijn meer dan aangename gezelschap rekenen. Gade heeft ander dingen te doen, anders was zij er zeker bij geweest, want ook zij is net al ik verslingerd aan deze zo ontspannen en terdege door de quizmaster voorbereide avond. Ik heb A uitgenodigd om bij mij te komen eten en dan naar de quizavond te gaan. In de loop van de maaltijd vraagt zij zich af of zij wel een van de vijfentwintig vragen goed zal hebben en niet met 0 punten het strijdperk zal verlaten. Ik verzeker haar dat dat niet het geval zal zijn. Ik zal haar minstens een keer voorzeggen als dat nodig mocht zijn. Bovendien is er bij deze quiz weliswaar een winnaar, maar zijn er geen verliezers. Gezelligheid en het kneuteren over boeken en schrijvers, over dichters en taal staat voorop.
In de gang van mijn huis hangen een groot aantal gedichten en teksten in lijstjes aan de muur. Ook de Dapperstraat. A en ik lezen het gedicht nog eens en gaan op weg naar Tati. En ziet een uur later blijkt een van de quizvragen te gaan over dat gedicht. Kassa, de eerste punten zijn binnen. A kan niet meer verliezen, ik ook niet. En er komen nog heel wat punten bij. A kent boeken waar ik nog nooit van had gehoord. Punt erbij. En dat gebeurt nog een paar keer. A’s angst dat ze alleen decor zou zijn wordt niet bewaarheid. En zo wordt duidelijk dat de angst om te verliezen niet in de plaats hoeft te komen van de wil om te winnen. Het lijken de Olympische Spelen wel, meedoen is belangrijker dan winnen. Dat laatste doen we allebei niet, net zo min als verliezen.