Verlies

Ik ben nooit een supersportief type geweest. Straalde ik ook niet uit. Op school, zowel de lagere als de middelbare, was ik meestal het jongetje dat bij het samenstellen van teams als laatste werd gekozen. Van mij was geen snelheid, balgevoel of tactisch inzicht te verwachten. Dachten ze. Dat van die snelheid klopte, tactisch inzicht dat had ik wel, maar ik kreeg nauwelijks de kans dat de bewijzen. Ik heb er niet of nauwelijks onder geleden. Je moet je eigen grenzen kennen. Latere jaren heb ik nog met veel plezier recreatief gevolleybald en eerst onlangs ben ik gestopt met golf. In die sport, ja golf is een sport, heb je vooral jezelf als tegenstander. En daar verloor ik de laatste jaren te veel van. Het lijf wilde niet mee wat ik wilde en kon. Einde sportieve carrière. Wat blijft is fitnessen. Omdat het goed voor je is. Zegt men. En zo kleeft verlies mij aan. Alhoewel, ergens in een verweg hoekje staan nog wat bekers die ik met golf won te verstoffen. Maar dat is lang geleden. De glans is allang van die trofeeën af.
Verlies lijkt nu een beetje bij mij te horen. En niet alleen in de actieve sportbeoefening, maar ook in de passieve. Drie recente voorbeelden. Ik was getuige van de smartelijke degradatie van N.E.C. Maakte het einde van de wedstrijd niet eens mee. Bij 0-3 ben ik vertrokken. Vorige week naar mijn oude amateurclub wezen kijken. Beslissingswedstrijd. Het werd 0-2 voor de anderen. En gistermiddag ging ik voor het eerst naar een hockeywedstrijd. Twee van de vier bewoonsters van het studenthuis naast ons spelen op het allerhoogste niveau. In de promotie/degradatiepoule moesten zij een beslissingswedstrijd spelen. Het werd 1-3 voor de anderen. Mijn buurvrouwen degraderen. Ik begin toch het angstige vermoeden te krijgen dat ik in alle drie gevallen mede schuldig ben aan het verlies van de door mij gefavoriseerde  partij. Dat verlies mij niet alleen in actieve zin aankleeft, maar nu ook in passieve. Dat daar waar ik een club lijkt te steunen dit desastreuze gevolgen heeft voor de uitslag. Dat ik die op de een of ander manier negatief beïnvloedt. Of reken ik mij nu te veel eer toe? En ben ik alleen verantwoordelijk voor mijn eigen verlies.