Verjaardagskalender

Er zijn dagen dat er niets bijzonders gebeurt. Die voorbij glijden en zonder een noemenswaardige herinnering achter te laten opgenomen worden in de geschiedenis zonder eigenlijk een merkbaar spoor achter te laten. Gisteren leek dat zo’n dag te worden. Ik was druk doende met een aantal zaken die per se af moesten. De ene deadline leek de andere in te halen. Ja zelfs een pensionado kan dat wel eens overkomen. Het was dus een dag die mij kluisterde aan mijn toetsenbord. Een dag waarover ik zou kunnen schrijven dat ik aan het schrijven was. Nu zijn daar hele beschouwingen over te maken. Hoe heerlijk het is om je in woorden te verliezen, dat die woorden dan samen een min of meer lopend verhaal worden en ik zou gewag kunnen doen van het genoegen dat het geeft om woorden weer te herschikken, weg te laten of in te voegen. Kleien met woorden.
Ik liep er toch even uit. Er moet tenslotte ook gegeten worden en een beetje beweging is goed voor de mens.
Op de verjaardagskalender prijkt voor vandaag  de naam van iemand die een paar jaar geleden overleden is. Het is iemand die in een bepaalde periode in mijn leven veel voor mij en Ex heeft betekend. Toen die periode afgesloten was zagen we elkaar nog maar een keer per jaar, dat was als ik hem met het invullen van zijn belastingpapieren hielp. Uit de wirwar van papieren en papiertjes en zijn notities componeerde we dan samen toch altijd weer een aangifte waar de inspectie weinig op aan te merken had.
Op weg naar de grootgrutter loop ik zijn weduwe tegen het lijf. Jaren niet meer gezien of gesproken. En nu, op de dag die zijn verjaardag was, ontmoet ik haar. Zij is verrast dat ik nog weet dat het haar mans verjaardag is. “Daar zijn verjaardagskalenders voor.” “Ach ja, natuurlijk.” Zij steunt op haar rollator.  Ze komt van een doktersbezoek: “De dokter zegt dat ik een broos mens ben.” De wind is haar te kil om lang stil te blijven staan. We wensen elkaar tot ziens. Een tot ziens waarin de vraagtekens te horen zijn.