Verjaardag

Er zijn geen slingers opgehangen, er is geen stoel versierd. En toch is er een jarig, hoera, hoera. Gade viert haar geboortedag. Vieren is eigenlijk een veel te uitbundig woord. Ze is niet eens thuis. Halverwege de dag is zij voor haar geregelde weekend-retraite naar elders vertrokken. De viering van haar verjaardag beperkte zich tot een keer met sotto voce het lang zal ze leven te zingen en even voor ze vertrok samen koffie met iets lekkers erbij te drinken. En de postbode bracht wat felicitatiekaarten en via de app gewerden haar gelukwensen. Toch een een beetje verjaardagsgevoel. Maar er was geen cadeautje, dat komt over een tijdje wel. Dat gaan we samen kopen om vergissingen te voorkomen. Bovendien is een cadeautje maar een relatief begrip als je je samen gebruik maakt van een rekening. Ik weet, het klinkt allemaal erg prozaïsch en dat is het ook. maar er is toch niks mis met proza.
Tot op heden vierde ik mijn verjaardag altijd allesbehalve prozaïsch. Uitbundig zelfs. Veel gasten ontvangen, kaas en leverworst serveren, samen eten en heel veel onafgemaakte gesprekken voeren en minstens net zo veel mensen helemaal niet spreken omdat ze te druk met elkaar zijn. Maar misschien ga ik het dit jaar ook wel heel anders doen. Geen gasten, geen kaas, geen leverworst en eten buiten de deur met de meest nabije familieleden. Drieënzeventig is ook geen jubeljaar, het is een jaar overal net tussen in, zoals ook de vierennogwat van Gade. Dat zijn leeftijden waar je geen zaaltje voor hoeft te huren, een cateraar voor hoeft in te schakelen en al helemaal geen muzikant voor hoeft te laten optreden. Het zijn data die als vanzelf van het ene naar het andere jaar glijden. En voor je het weet is er n lustrumjaar te vieren. Een goede reden om dan wat meer uit te pakken. Wie weet.