Verhuisd

Ik ben vandaag verhuisd. Vanochtend heb ik Bergweg 17 in Velp verlaten, het huis waar Ruben Sievez en Guusje Wielheesen als laatsten hebben gewoond. Ik heb de deur open laten staan, zodat iedereen die maar wil er naar binnen kan om te zien hoe Anna en Henk, de ouders van Guusje gewoond hebben, daar in de schaduw van de plantentuin waar Henk zolang werkte en het tuindersvak leerde van de oud Sievez. Voordat ik uit deze streek vertrok, ging ik nog even langs bij het tehuis Insula Dei waar Wielheesen zijn laatste dagen sleet. Vanochtend sloeg ik het boek van Jan Siebelink De Buurjongen dicht en daarmee verliet ik Velp.
Ik kon twee kanten op. Ik kon in de buurt blijven, in Mariënveen, het dorpje aan de grens onder patronage van de Heilige Rita waar Tommy Wieringa mijn gids zou zijn. Maar ik kon ook de trein naar Amsterdam nemen en daar bij Elke Geurts vragen of ik in de logeerkamer kon verblijven om te zien hoe zij omgaat met het allengs definitiever wordende vertrek van ‘man’. Ik besloot tot dat laatste. Vanmiddag belde ik bij haar aan en trof haar op pagina 7 van haar nieuwe roman aan in het winderige halletje van haar huis, samen met man. Ik kende de toenemende kilte van hun relatie en haar wanhopige uitroep ‘Ik nog wel van jou’ (ook een mooie boektitel) al uit haar wekelijkse column in Trouw, maar ben benieuwd om dit proces nu van dichtbij, bladzijde na bladzijde mee te beleven. Direct al wordt ik geconfronteerd met een heuse vechtpartij, fysiek geweld. Iets waar ik me helemaal niets bij kan denken. De komende tijd zal ik zo goed als elke dag lezen wat Elke Geurts schreef. Over haar verdriet, over wat haar op de been houdt of toch weer niet en de wanhopige poging om via het schrijven man terug te krijgen. Natuurlijk zal ik het meten aan dat wat ik op dat gebied ooit zelf beleefde. En wie wordt mijn identificatiefiguur? In De Buurjongen keek door de ogen van Ruben Sievez. Word ik  in  Ik nog wel van jou man of Elke? Dat weten we over 254 pagina’s. Voorlopig is het nog even wennen in IJburg.