Verhalen

Wat is het toch een genot om naar goed vertelde verhalen te luisteren. Ik lees ook graag, heel graag zelfs, maar ik kan minstens zo veel genieten door te luisteren. Dat had ik als kind al. Mijn vader kende een aantal verhalen in versvorm uit zijn hoofd en ik heb ze hem ontelbare malen horen vertellen. Zo vaak dat ik nu nog flarden ervan kan reciteren. Maar grote delen van die verhalen die hij vertelde zijn helaas ook verdwenen, opgelost in de tijd. Te lang zijn ze niet verteld en dan vervagen ze. Verhalen moeten verteld worden, zo blijven ze vers. Een enkele zin is blijven hangen, maar die heeft te weinig kracht om de ontbrekende frasen die te diep in het geheugen opgeslagen liggen naar boven te halen. In een enkel geval is het mij wel gelukt en kwam in de loop van de jaren steeds weer een stukje verhaal terug. Het voelde aan als het restaureren van een een jeugdherinnering die in de loop der jaren ondergestoft was en nu weer letter voor letter, zin voor zin zijn glans terugkreeg. Steeds weer herhalen en herhalen van wat herinnerd werd, maakte het oude lang niet meer vertelde verhaal weer compleet.
Verhalen, zei mij ooit een vriend, hoeven niet waar te zijn, als ze maar mooi zijn. Natuurlijk is dat geen vrijbrief voor het vertellen van fake-nieuws. Daar hebben we een leugenachtige verteller voor wiens duim groter lijkt dan zijn verstand. Het zou vermakelijk zijn als hij niet ongelukkigerwijs zo machtig en, naar eigen zeggen, ook nog overal de beste in was.
Ik kom op dit schrijven over verhalen omdat ik, veel te laat, terecht kwam op de VPRO-side die gewag maakt van het ‘Decamerone-project’. Internationaal Theater Amsterdam, Het Nationale Theater en VPRO Mondo werken samen in een uniek online videoproject. De acteurs van ITA en HNT lezen de verhalen van ‘Decamerone’, die tijdens de coronacrisis dagelijks online zullen verschijnen. Vandaag verschijnt het 51e verhaal in deze reeks. Luisteren!