Vergeving

Bevrijdingsdag. Ter gelegenheid daarvan heeft de kerkgemeenschap waar ik mij toe reken de wekelijkse viering als thema ‘vrijheid kan niet zonder vergeving’ meegegeven. Het is een oecumenische gebedsviering, opgezet in samenwerking met de Doopsgezinde en Remonstrantse Gemeente. Het woord staat daarbij centraal. Ik mis dan toch een beetje de dienst van de tafel, maar dat heeft alles met mijn soms toch nog wat aan traditie en gewoonte hechtende inborst te maken. Bij de aankondiging van deze dienst werd gevraagd om iemand uit te nodigen om mee te gaan naar deze viering. Gade vergezelt mij deze zondag waar wij luisteren naar de lezingen en nieuwe teksten op oude melodieën zingen. Die nieuwe teksten winnen het wat mij betreft lang niet altijd van de oude, die door de jaren heen meer en meer een mantra zijn geworden. Vertrouwde klanken in woorden van ooit. De dienst wordt ook nog wat interactief als wij kaartjes krijgen uitgereikt met het verzoek daar een wens op te schrijven. Wensen in het teken van  vergeving en vrijheid. De preek geeft daartoe voldoende inspiratie. Op mijn kaartje schrijf ik een tekst die ik ooit in een ver land las op een tentoonstelling van in Chinese tekens gepenseelde kalligrafieën. De Engelse vertaling van een van die teksten stond naast het kunstwerk en luidde ‘be free & let go‘. Een tekst die ik in tal van situaties zacht voor mij uit heb gepreveld als een uit een andere religie geleend schietgebedje. Misschien maak ik nu iemand anders ook gelukkig met die tekst, want aan het einde van de dienst wisselen de tekstkaartjes van eigenaar.
Na de dienst drinken we koffie met elkaar en knopen onverwacht mooie gesprekken aan met andere kerkgangers.
Thuis hebben Gade en ik het nog even over vrijheid en vooral over vergeving. Vergeving zonder voorwaarden, vergeving die zonder dat er om gevraagd wordt gegeven wordt. Zo vieren wij de Bevrijdingsdag. Voor een bezoek aan een van de festivals is het veel te koud