Verder

De regelmaat lijkt er deze week goed uit te zijn. Ik hecht er aan om mijn blog in de ochtend te schrijven, maar daar is de afgelopen dagen weinig van terecht gekomen. De ochtenden worden deze week geteisterd door bezoeken aan medische zorgverleners in allerlei soorten en maten. De een verzorgt wat fysiek onderhoud, de ander komt met een diagnosticerende bevestiging van  een lang bestaand vermoeden. Die van vandaag komt met een compliment dat ik zo keurig mijn INR op peil weet te houden en morgen zal mijn diëtiste mij waarschijnlijk vertellen dat dat met mijn gewicht wat minder het geval is. Deze week slalom ik van de ene zorgverleenster naar de andere. Ik mis geen poortje en hoop behouden beneden aan te komen.
Van diverse kanten krijg ik de nodige bemoediging en medeleven. Dat doet goed. Ik besluit me zelf op een broodje zalm te trakteren. Op weg naar de boekhandel, waar ze niet alleen heel veel mooie boeken verkopen maar ook smakelijk broodjes zalm op de kaart hebben staan, loop ik S tegen het lijf. Ik ken haar al van een paar levens geleden, bijna 30 jaar geleden. Nu komen we elkaar alleen maar bij toeval tegen. Warme ontmoetingen vol genegenheid. “Ventje toch,” is haar reactie als ik vertel hoe het is. S is een kop langer dan ik, dus dat verkleinwoord is op zijn plaats. We wisselen telefoonnummers en nieuwe adressen uit.
In de boekhandel ook weer aandachtige bezorgdheid. Maar feitelijk is er niet veel veranderd. Het leven gaat zijn gangetje, misschien wat trager maar dat valt anderen nog meer op dan mijzelf.
Volgende week geen enkele afspraak met een arts of iets wat daar op lijkt. Een week die alles in zich lijkt te hebben dat het leven gewoon verder gaat. Dat mijn blogs ’s ochtends geschreven gaan worden, dat Harrie, de poes de nodige aandacht vraagt en ik ’s avonds Gade zoals elke dag zal vragen hoe haar dag was en of zij nog beleid heeft gemaakt.