Verborgen pleziertje

Ik mag graag, ik geef het ruiterlijk toe, naar curling kijken. Op tv tenminste. Ik geloof niet dat als er hier in de buurt een curlingwedstrijd live te zien zou zijn ik mij naar het ijsstadion zou spoeden om de wedstrijd te volgen. Daar zijn een aantal redenen voor. Waarschijnlijk zou ik het al gauw veel te koud krijgen en al klappertandend de wedstrijd proberen te volgen. Ook zou ik het vaak onnavolgbare commentaar van de Eurosportverslaggevers missen die zonder verdere verklaring het hebben over freezen, een corner guard of een dubbele take-out. Ik aanhoor hen als waren zij goeroes die mantra’s reciteren en precies weten te vertellen dat speler A vandaag wel een percentage van 86 heeft. Ik heb geen notie van 86% van wat, maar ik hoor ontzag in hun stem en neem aan dat 86 dan wel een hele prestatie is.
Ik mag graag naar zo’n wedstrijd op tv kijken en luisteren. Ik zie hoe de spelers en speelsters gemakkelijk over het ijs glijden. Iets waar ik alleen maar van kan dromen en geniet ook van de zichtbare concentratie waarmee zij de zware stenen richting geven. Ik geniet van hun souplesse en lenigheid en het gemak waarmee zij op hun hurken zitten en bevelen schreeuwen naar de leden van hun ploeg die met hun bezempjes de gladde weg voor de stenen nog gladder proberen te maken.
De essentie van het spel is simpel. Dat is bij de meeste spelen het geval. Net als bij golf, jeu de boule of darten is het bij curling de bedoeling dat je zo dicht mogelijk bij het doel probeert te komen. Spelen is soms net als leven. Bij de ene sport is dat de hole op de glad geknipte green, bij de ander is dat de pijl in de buitenste ring en bij curling is dat het middelpunt van het ‘huis‘.
In stille bewondering kan ik zien hoe een steen om die van de tegenstander wordt gecurld en het end alsnog gestolen wordt.
Ik zie hoe de Russische dames met nog een end te gaan met 7-6 voorstaan tegen Zweden. Ik ga naar de afloop kijken.