Velglint

Ik heb al enig genoegen beleefd aan mijn nieuwe driewieler. Met enig gemak brengt hij mij waar ik hem heen stuur, genoeglijk mijn trappen ondersteunend. We beginnen aan elkaar gewend te raken. Je voortbewegen op een driewieler is van gans andere orde dan op een tweewieler. Op een gewone fiets stuur je vooral door het verplaatsen van je gewicht. Op een driewieler moet je echt je stuur gebruiken. Bovendien voel je elke bolling in de weg en moet je je zelf ervan overtuigen dat je echt niet kunt omkieperen. Wat het zelfde is met beide soorten fiets is dat je moet trappen, anders kom je niet vooruit. En er is nog een overeenkomst. Met beide fietsen kun je een lekke band krijgen. Nu is de kwaliteit van buitenbanden sterk toegenomen. Ik kan mij niet meer herinneren dat ik met mijn tweewieler plat reed. Maar gisteren wilde ik met mijn driewieler op pad gaan en wat schetst mijn verbazing en onthutsing als ik mijn linkerachterband leeg zie staan. Niet een beetje zacht, maar zo plat als plat maar kan zijn.
Ik heb mijn fiets verzekerd bij de ANWB en kreeg daarbij ook een jaar wegenwachtassistentie voor rijwielen bij cadeau. En nu de praatpalen verdwijnen heb ik ook nog de Wegenwachtapp geïnstalleerd. Test case: lekke band, fietshulp, wegenwacht. Via de app krijg ik contact met de alarmcentrale. Leg de situatie uit. ”Geen probleem, meneer,”stelt de telefoniste mij gerust, “Binnen het uur is er een Wegenwachter bij u.” Drie kwartier later rijdt het gele busje mijn straat binnen. Binnen het kwartier is het euvel gevonden. Niks geen spijker door de buitenband, maar een slecht gemonteerd velglint en daardoor kon een spaak van binnenuit een gat in de binnenband veroorzaken. De wegenwachter monteert provisorisch een pseudovelglint en plakt de band. Hij raadt me aan de leverancier te benaderen om het euvel meer definitief te verhelpen. Die zegt me toe over een paar dagen langs te komen om de zaak definitief te herstellen. Velglint, ik had er nooit eerder van gehoord, laat staan dat ik wist dat daar iets mis mee kon gaan.