Veinzen

Vandaag is het de 21e sterfdag van schrijver Frans Kellendonk. In 1950 werd hij in Nijmegen geboren. En nu al twaalf jaar wordt daar aan de Universiteit de Frans Kellendonklezing gehouden. Een dag voor zijn sterfdag was het de beurt aan Gerrit Komrij. Niet alleen was er de lezing maar ook de 3-jaarlijkse uitreiking van de Frans Kellendonkprijs. Dit jaar was Arnon Grunberg de laureaat. En ook hij hield een mooie voordracht. Net als Komrij. Diens lezing is in de boekhandel verkrijgbaar. Ik ga daar dan ook weinig tot niets uit herhalen. Wel gingen beide grootmachten op de typische Kellendonk begrip “oprecht veinzen” in. Een begrip dat hij gewaarmerkt heeft. Na afloop van de lezing van Komrij strijd ik nog even met Victor Vroomkoning over hoe we dat begrip nu moeten kenmerken. Is het een oxymoron (zie mijn blog van 4 februari) of een contradictio in terminis. Ik vind dat ik gelijk heb met mijn keuze voor een oxymoron, omdat, leert Wikipedia mij, deze stijlfiguur “bewust aangewend [is] voor retorische, poëtische of andere esthetische doeleinden. Dat is een verschil met de contradictio in terminis. Ook dat is een tegenspraak, maar dan een waarbij de spreker zichzelf aantoonbaar tegenspreekt, en dus een ondeugdelijk argument hanteert.”
Oprecht veinzen blijkt  te kunnen. Is een goed deel van ons bestaan niet oprecht veinzen? Maar laat ik voor mij zelf spreken. Ik veins geregeld belangstelling voor wat mensen, die mij weinig zeggen, mij vertellen. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat heel veel van wat ik te horen krijg het ene oor in en ook vaak dat zelfde weer uitgaat. Ik geef het gezegde niet eens de gelegenheid om  mijn hersenen te passeren. Dat het lijkt of ik alles wel in mij opneem veins ik zo oprecht dat ik alom geprezen wordt om mijn meelevendheid of betrokkenheid en mijn vermogen zo goed te kunnen luisteren. De mensheid wil bedrogen worden. Voor mij geen ik peins, dus ik ben maar ik veins, dus ik ben. Maar misschien is ook dat oprechte veinzerij.