Vasalis

Jaren geleden, toen ik nog werkte, vaardigde een leidinggevende een oekaze uit waarin stond dat er vanaf dat moment een “clean desk policy” gevoerd zou worden. Dat was nog ver voor de tijd van nu, waarin naar ik heb vernomen alleen nog maar met flexplekken gewerkt wordt. Van mij en de collega’s werd verwacht dat wij bij vertrek van onze werkplek het bureau leeg zouden achterlaten. Dat zou de efficiency ten goede komen. Mijn bureau was daar eigenlijk niet aan toe. En ik ook niet. Ik wist precies wat op welk stapeltje lag, er lagen geen of weinig vertrouwelijke stukken binnen handbereik en bovendien hadden mijn collega’s als nette ambtenaren net als ik  geheimhoudingsplicht. Als excuus had ik daarbij een citaat van Vasalis op de wand boven mijn bureau hangen: “Een orde, waarin ruimte voor de chaos is”. Het is uit haar gedicht ‘Herfst’.
Ik houd van Vasalis’ gedichten. Flarden van citaten dwarrelen van tijd tot tijd door mijn hoofd. Ik had zelfs twee citaten van haar boven mijn bureau hangen. Het tweede had ik ooit geknipt uit een affiche voor een literatuurfestival, georganiseerd door toen nog vrouwenboekhandel De Feeks. En elke ochtend las ik, voor ik begon te werken: “Ik wil een woord dat toovren kan”. Later wist dat het citaat tamelijk uit  zijn poëtische verband was gerukt, maar ik vond en vind het een mooie aansporing voor iedereen die zich met taal bezig houdt. En als voorlichter deed ik dat dag in dag uit. Woorden zoeken voor een weer niet helemaal duidelijk beleid en soms zelfs recht praten wat een beetje krom was zonder de waarheid al te veel geweld aan te doen.
Natuurlijk ging ik op zoek naar het gedicht waar het citaat uitkwam. Het kwam uit een titelloos gedicht, een liefdesgedicht waarin de dichter hoopt het toverwoord te vinden dat “tovert dat je bij mij bent”. Maar dat gebeurt niet, het eindigt met: “Want woorden, woorden, woorden toovren niet.” Toch blijven schrijvers zoekers naar dat ene woord, elke dag.