Val-2

Zou het ooit tot ieders geheugen gaan behoren, het antwoord op de vraag waar was jij toen Epke Zonderland in Rio van de rekstok viel? Het is natuurlijk maar een vlekje, een donker spetje in de Nederlandse sportgeschiedenis. Maar wat werd er op gerekend. Een zo goed als zekere medaille. Natuurlijk er waren wat bedenkingen, blessures, pijntjes, geen grote overwinningen, maar in Rio zou het allemaal goed komen. Nee dus. Na negentien seconden spatte een droom uit elkaar. Daar was het zweefmoment, hij leek weer te vliegen, zwaartekracht leek niet te bestaan. Je kon de tv-verslaggever al weer haast horen zeggen: “Hij staat, hij staat!” Epke grijpt naar de stok, zijn gekneusde vingers raken de stok, maar missen de kracht die te omvatten en wordt het in plaats van ‘hij staat’ ‘hij ligt’. Gevloerd, uitgestrekt op de mat. Geplet lijkt het.
Ik was niet direct getuige van zijn val. Ik had een vergadering. Op mijn laptop keek ik de vergaderstukken in, maar stelde mij ook geregeld op de hoogte van het het olympische nieuws. Lang leve de moderne media en elektronica. Je hebt met een laptop je hele archief bij de hand en kunt je tegelijkertijd op de hoogte blijven van wat er in de wereld gebeurt. En zo wist ik bijna nog voor Epke op de grond lag, dat hij gevallen was. Ik deel het de vergadering mee: “Epke is gevallen.” Ik word wat bestraffend aangekeken omdat ik tijdens de bespreking met een oog het live blog van de Spelen volg. Eigenlijk kan ik best twee dingen te gelijk en heb ik met het ander oog en beide oren de vergadering goeddeels gevolgd. Het is meestal toch een vergadering die zich al slalommend via de nodige zijwegen, uitstapjes en ‘ik wil nog even terugkomen op’ naar een een besluit laat leiden.
We vergaderen in een zomerse ambiance. Een riante tuin en daar was ik toen Epke Zonderland viel. Hij werd zevende.