Val

Dit weekend verhaalde een vriendin mij van haar val. Een verhaal dat gezien de omstandigheden toch nog redelijk goed is afgelopen. Maar het moet spectaculair geweest zijn. Zij was bij het bestijgen van een trap in haar huis bijna boven geweest. Nog een trede te gaan, die op de een of andere wijze gemist en toen ruggelings om en om kukelend naar beneden gestort en uiteindelijk met haar hoofd op de plavuizen van de vloer geland. Dat alles in vliegende vaart en met zo’n snelheid dat zelfs het plateautje halverwege de trap haar niet kon stuiten. Als saillant detail weet zij nog te verteleen dat de zolen van haar wandelschoenen in de val zwarte strepen op de de muur had achtergelaten als waren het Chinese tekens die van haar val verhaalden. Het eerste wat zij dacht, daar onder aan die trap was: “Dwarslaesie”. Voorzichtig probeerde zij of zij haar vingers nog kon bewegen. Langzaam kon zij weer op staan en de rust vinden om een bank te vinden en daar weer wat tot haar zelf te komen en voorzichtig weer wat tot haar zelf te komen. Ze was alleen thuis. Gelukkig niets gebroken, wel een beurs lijf vol blauwe plekken.
Ik ben ook geregeld alleen thuis. Wie niet. Het lukt mij niet meer op een trap op te snellen en gebruik bij het traplopen minstens net zo veel armkracht om mij omhoog te hijsen.Het is goed dat er ooit door iemand trapleuningen zijn uitgevonden. Door mij daar aan vast te houden heb ik net die wat extra zekerheid die het nog enigszins stabiel houdt, maar zelfs (of juist) dan is het zaak om geconcentreerd de trap op te klimmen of af te dalen. Ik heb een levendige fantasie en kan haar beeldende vertelde val dan ook bijna trede voor trede meevoelen. Maar dat is mij meer dan genoeg. Ik probeer zelf te voorkomen dat ik val, maar ook in mijn trap zit een klein hoekje en iedereen weet wat daar huist.