Vadersmeisje

Ze werd 19. Prachtige leeftijd. Vraag me direct af waar ik was en wat ik deed toen ik 19 werd. Dat was in 1964. Ik studeerde aan een HBO. Eerste jaar. Doet zij nu ook. Ik woonde bij mijn getrouwde broer in Eindhoven. Zij woont nog bij haar vader en moeder en broer thuis. Reist elke dag 30 kilometer of daaromtrent naar de stad waar haar opleiding is.
Wij gaan op verjaarsbezoek, Gade en ik, als huisvrienden. We blijven straks mee-eten. Als we aankomen, eind van de middag is ze met haar vriend  nog druk bezig met het bakken van taarten. Een brownietaart komt net warm uit de oven. Een zelfgemaakte appeltaart  gaat er net in. Of we wat willen drinken? Koffie graag. De jarige zet koffie.  Koffie met nog warme brownietaart, dat is verjaarsvisite.  Ons cadeau valt in de smaak. Zeven paar fel gekleurde sokken, die niet meer verwisseld kunnen worden met de zwarte van haar ouders en broer. Intussen zijn vader en moeder ook thuis. En haar twee oma’s en de ene opa. Het gezelschap voor het eten straks is compleet.
We babbelen over het op kamers gaan wonen. 19, dan zal er dat toch ooit van komen. Maar voorlopig heeft ze het nog veel te goed thuis. Bespaart ook heel veel kosten. Ze heeft thuis alle vrijheid die ze zich zelf gunt en haar hele sociale leven speelt zich af in het uit de kluiten gewassen dorp waar ze woont. Waarom dan op kamers gaan?
Ik vraag haar vader of hij zijn jarige dochter zal missen als ze op kamers zou gaan wonen. Ja, hij zal haar missen. “Ik zou je ook missen”, antwoordt ze. Lachend voegt ze er aan toe: “Zullen we samen op kamers gaan?!”
Of ik nog wat wil drinken? “Doe nog maar een kop koffie en nee, geen taart meer. We gaan toch zo aan tafel?”
Wij, haar vader en moeder, de jarige en haar vriend, de twee oma’s en de ene opa en Gade en ik, de huisvrienden genieten van een feestmaaltijd.
19, mooie leeftijd om nog even thuis te wonen, maar ook om op kamers te gaan. Straks. Alleen, zonder je vader.