Vaderdag

Vaderdag is bij ons nooit zo uitbundig gevierd. Meestal ging die zondag voorbij zonder dat ik in de gaten had dat het Vaderdag was. Mijn kinderen besteedden doorgaans nauwelijks of geen aandacht aan die dag. Dat was zeker het geval toen zij de leeftijd  voorbij waren  dat op de lagere school aan deze door de commercie geïnspireerde ‘feestdag’ aandacht werd besteed. De afgelopen jaren werd Vaderdag maar af en toe gememoreerd. Ik lees er in het archief de blogs met als titel ‘Vaderdag’ er nog eens op na en krijg bevestigd dat deze dag meestal zonder sporen na te laten  voorbij ging. Dat was uiteraard anders bij verjaardagen. Daar was steevast de gewoonte dat de jarige door de gezinsleden geadresseerd werden met een felicitatie die begon met een buiging, essentieel voor het ritueel, gevold door de zin, in ons gezin bijna de status van een mantra, “Ik ben zo blij op deze dag, dat ik die beleven mag.” Die boodschap was ons felicitatie genoeg, want wij waren overtuigd van de waardevolle inhoud van deze wens.
Groot is dan ook mijn verbazing als ik via de familieapp vanochtend van zoon en dochter een filmpje toegestuurd krijg waarop zij deze familiewens uitspreken, uiteraard voorafgegaan door de onverbrekelijk aan deze wens verbonden sierlijke buiging. Een mooier blijk van waardering had ik mij niet kunnen denken.
De verrassing wordt nog groter als dochter appt langs te komen om met mij een Vaderdagritje te maken in haar onlangs aangeschafte cabrio. Ik pas uitstekend in de twee-zitter en wij zoeven langs Nijmeegs dreven. De zon schijnt en mijn haren en de hare wapperen in de wind. We zingen van we’ll meet again als we langs het Canadese kerkhof rijden op de toeristische route die we volgen. Het is genieten, een feestelijke Vaderdag.
Dochter heeft ook nog een cadeautje, als of het filmpje met buiging en het autoritje al niet genoeg was. Ze verzekert me dat de tekst op het geschenkje letter voor letter gemeend is. Vaderdag, prima dag eigenlijk.