Vaderdag

Vandaag 44 jaar geleden overleed mijn vader. Ik was toen 22 jaar. Nu ben ik 66. Ik heb mijn vader maar 1/3 deel van mijn leven gekend. En eigenlijk nog veel minder. Ons leeftijdsverschil was te groot om elkaar echt gekend te hebben. Hij was 54 toen ik geboren werd. Meer dan eens werd mij gevraagd of ik met mijn opa op stap was.
44 jaar is een lange tijd om herinneringen nog manifest te houden. Ze worden in de loop van de tijd, wat wazig. Zoals foto’s van de ooit zo populaire fotograaf, die ver voor er allerlei technische foefjes bestonden, zijn lens inwreef met een beetje vaseline. Maar misschien is dat ook een apocrief verhaal, zoals ook veel van de verhalen over mijn vader niet meer controleerbaar zijn. Er zijn steeds minder mensen die hem gekend hebben.
Hoe lang heb je een vader? Langer dan zijn sterfdatum in ieder geval. Toen hij dood was moest ik me van hem losmaken. Hij overleed vlak voor mijn afstuderen. De zorgen die hij zich daarover maakte, zoals hij over veel wat mij betrof zorgen maakte, zijn voor hem nooit opgelost. Die heeft hij in zijn inmiddels geruimde graf mee genomen. Een bezorgde man. Maar ook een lieve man, die elke ochtend mijn ontbijt klaarmaakte toen ik nog thuis woonde, maar die ook opbleef totdat ik in mijn Nijmeegse studententijd laat, heel laat thuis kwam. Dat ik goed terecht ben gekomen heeft hij niet meegemaakt. Zijn zorg heeft nooit plaats kunnen maken voor trots.
Ik las ooit dat je ophoudt zoon te zijn tot het moment dat je zelf vader wordt. Dat is treurig bericht voor al die kinderloos blijvende zonen. Ik zelf weet niet precies of ik ooit ophield zoon te zijn. Iets van je vader blijft toch altijd in je doorklinken, zoals ik ook iets van mijzelf nu in mijn kinderen zie doorklinken. Een blik, een gebaar, een houding. Je vader blijft onlosmakelijk met je verbonden, is niet uit je te peuteren. Zou ik ook niet willen. Niet na 22, niet na 44, niet na 66 jaar.