Vader

Gisteren was het 7 februari. De sterfdag van mijn vader. Ik realiseer me dat hij al twee keer langer dood is, dan dat ik hem gekend heb. Hij is nu 43 jaar dood. Ik was 22 toen hij stierf. Mijn vader werd in 1891 geboren. Als ik dat neertik lijkt dat heel oude geschiedenis. Toen hij geboren werd leefde Oscar Wilde nog. Maar 44 jaar geleden, 1968 dat is ook al heel ver weg. 1891 is een eeuwigheid.
Net schreef ik op dat hij twee keer langer dood is, dan dat ik hem gekend heb. Maar heb ik hem wel ooit gekend? Hij was 54 toen ik geboren werd. En het was een overbezorgde vader. Ik leerde pas laat van hem fietsen, was veel te gevaarlijk voor het nakomertje dat ik was. Zwemmen leerde ik stiekem van mijn 20 jaar oudere broer en schaatsen kan ik nog steeds niet. Was volgens hem ook te gevaarlijk. Daar kon je van alles bij breken.
Ik herinner me geen gesprekken met hem. Ik vraag me zelfs af of we ooit wel een gesprek met elkaar gevoerd hebben.  En hij heeft weinig van me meegemaakt. Mijn HBS-examen wel, direct gevolgd door een mislukt jaar op de universiteit. Hij stierf een paar maanden voor ik mijn opleiding Cultureel Werk afrondde. Hij heeft nog net mijn verloving meegemaakt. Mijn huwelijk niet en ook zijn  kleinkinderen niet.
Soms komt hij nog terug in mijn dromen. Niet als een bange, bezorgde man, maar als de lieve vader  die hij ook was. Heeft nog wat aardige gedichten opgeleverd. Het was ook een vader die uit wilgentakken fluitjes kon snijden en heel veel versjes en voordrachten uit zijn hoofd kende en voordroeg op feesten en partijen of  ’s avonds voor ik ging slapen. En op vrijdagavond ging ik als klein manneke op 7 uur ’s avonds met hem naar bed, omdat hij midden in de nacht weer naar de bakkerij moesten. En dan deden we rijmwedstrijdjes. Ieder om de beurt een regel: De klok hangt aan de muur, de kat zit in de schuur. En we spraken altijd af dat degene die het eerste sliep “piep” moest zeggen. En zo is er meer, veel meer. Ik heb hem toch beter gekend dan ik eigenlijk dacht.