Update

Natuurlijk had ik de hoop dat na een paar dagen ziekenhuis en een stevig infuus de vochtbalans in mijn lijf zodanig zou zijn dat dat ik weer monter voor een tijdje naar huis zou mogen gaan. De eerste dagen gingen werkelijk voortreffelijk. Ik verloor weer kilo’s en 1 kilo was het equivalent van 1 liter vocht. Maar na een tijdje stokte de afname en resteerde met name rond de enkels niet gewenste ophopingen. Verhoging van het medicijn zou geen soelaas bieden. Een tweede infuus met een ander geneesmiddel bleek noodzakelijk. Zorgvuldig werd  een naaldje ingebracht en zo ziet mijn onderarm en bovenkant van mijn hand er uit als en tankstation met twee soorten benzine, waarvan er geen een super is. Samen met de chip die op mijn bovenarm geplakt is en die mijn glucosewaarde in de gaten houdt doen zij mij steeds meer een bionische man voelen die alleen maar door kunstmatige ingrepen op de been wordt gehouden. Nu is dat op de been ook maar een zeer betrekkelijk begrip. Dat beperkt zich tot een wat traag geschuifel achter de als rollator dienende infuuszuil, waar mijn twee geneesmiddelen aanhangen. Het traject is de twee gangen op mijn afdeling waarbij de belangrijkste keuze is of we het parcours linksom of rechtsom zullen afleggen.
Wat de prognose is? Voorlopig is dat afwachten of de medicijnen aanslaan en dan zien of een medicamenteuze aanpak met pillen effect zal sorteren. Op de achtergrond speelt nog de mogelijkheid tot dialyse, een mogelijkheid die wat mij op de achtergrond mag blijven. Voorlopig is het een perspectief dat mij niet echt aantrekt. Ik zie mij nog niet drie keer per week naar het ziekenhuis komen om dan gespoeld te worden. Maar niets veranderlijker dan de mens.
Het wordt weer tijd voor een rondje wandelen. Beweging is goed en wie goed doet goed ontmoet.