Uitzetting

Uiteindelijk is het dan toch allemaal goed gekomen. De uitzetting van twee in Nederland gewortelde kinderen is niet doorgegaan. De staatssecretaris heeft genade voor recht laten gelden. Zo heet dat dan. Recht. Natuurlijk is het een goede zaak dat er wetten en regels zijn. En natuurlijk is het zo dat men zich doorgaans aan die wetten en regels moet houden. Anders zou het maar een zooitje worden. Als iedereen maar deed waar die zin in had, hoe zou de wereld er dan uitzien? Een puinhoop waarschijnlijk, in niet veel verschillend wat het  nu is. Want er is heel veel aan te merken op de staat van het bestaan, daar helpt geen moedertje lief of vadertje staat aan. De mens is nu eenmaal geneigd om de kantjes er af te lopen en de mazen in de wet op te zoeken en daar gebruik te maken. Dat is zijn goed recht, juist in een rechtsstaat.
In een van de vele commentaren die rond deze uitzettingszaak geleverd werden hoorde ik iemand zeggen dat het eigenlijk schandalig was dat de moeder steeds weer naar een andere mogelijkheid zocht om het gedwongen vertrek van haar kinderen uit Nederland te verhinderen. Ik begrijp die verontwaardiging niet. Het is toch iemands goed recht om alle mogelijkheden om zijn gelijk te halen te benutten. En zelfs als alle mogelijkheden uitgeput lijken is het goed tot het laatste moment blijven proberen of de staatssecretaris toch niet van zijn discretionaire bevoegdheid gebruik gaat maken. Je weet dat het ja of nee dan van één persoon afhangt. Die zal het beslissende woord spreken. Duim omhoog of duim omlaag. Even lijkt de democratie dan aan de kant te worden geschoven. Dit keer ging de duim om twee minuten voor twaalf omhoog. Het wordt hoog tijd om nog eens na te gaan  of de regels rond hier gewortelde vluchteling-kinderen niet eens herijkt moeten worden zodat deportatie naar een ver en vreemd land niet aan de orde hoeft te komen.
Lilian en Howick mogen blijven. Mooi zo, maar de krassen op hun ziel zullen fikse littekens blijven.