Uitvaart

Een paar dagen geleden kreeg ik een rouwbrief in de bus. Ik kon mij niet direct voor de geest halen wij van mijn familie, vrienden of kennissen het zou kunnen betreffen. Ik las de brief. Tsjee, heel veel gedachten. Hij was 81 geworden stond er. Hij moet dan rond de 30 geweest zijn toen ik hem voor het eerst ontmoette. Ik zelf was 16 of daaromtrent. In de laatste jaren van mijn HBS-tijd. Hij was mijn godsdienstleraar geweest of moderator. Dat herinner ik mij niet meer precies. Ik weet niet of ik echt les van hem heb gehad en wat een moderator precies deed op het College staat me ook niet meer heel duidelijk voor de geest. Een soort vertrouwenspersoon. In die tijd was hij voor mij een oude pater. 14 jaar verschil is op die leeftijd ruim een generatie. Bovendien was hij imposant in zijn pij. Dominicaner pijen  zijn indrukwekkend.
Later ontmoette ik hem weer toen het ging om de middelbare-schoolkeuze voor mijn zoon. Op een kennismakingszaterdag zag ik hem weer op mijn oude school. Ik begroette hem met: “Nee, maar dag pater, wat leuk u weer te zien.” Hij antwoordde met: “Zeg maar gewoon dag mijnheer.” We waren ruim 20 jaar verder. Hij was uitgetreden en intussen getrouwd. Ik koos voor mijn zoon en later ook voor mijn dochter de zelfde school als waar ik opgezeten had. En zij kregen met hem als godsdienstleraar te maken. Ook in de tijd dat mijn kinderen op het College zaten was dat nog een gewoon een schoolvak: godsdienst. “Een heel aardige leraar”, zegt mijn zoon als ik bij hem wat data verifieer.
Later ontmoette ik hem via zijn vrouw, die actief betrokken was bij de stedenband tussen Nijmegen en Pskov. Hij werd lid van een klein ensemble dat zich specialiseerde in Russische muziek. Er kon geen gelegenheid voorbij gaan die met Pskov te maken had of hij en zijn medemuzikanten speelden er. Wij spraken elkaar terloops.
De laatste keer dat ik hem zag was nog niet zo lang geleden bij de begrafenis van zijn vrouw. De allerlaatste keer dat ik hem zal zien is zo dadelijk, bij zijn uitvaart. Ik sluit een episode af.