Uitgevallen

De komende week zal ik voor de roemruchte Blarenbode, het interne blaadje voor de bij de Vierdaagse betrokken vrijwilligers, dagelijks een column schrijven. De lezers van mijn blog laat ik soms meegenieten. Het wordt zelfs vaak een voorpublicatie. Zie hier:
Dit wordt een lamentabele column. Het verhaal van de man die tijdens de vorige Vierdaagse uitviel, zonder meegelopen te hebben. Het is de derde dag. De man loopt over het start- en finishterrein. Hij heeft een klusje gedaan. Wipneus en Pim aangekondigd. Zoals hij dat alle dagen doet als zij de cooling down van weer een marsdag verzorgen. Op de terugweg naar het perscentrum struikelt hij. Met zijn sandaal blijft hij achter een drempeltje hangen. Het is of er een fles Exota in zijn rechterkuit ontploft. Hij wordt overeind geholpen en later naar de Rode Kruispost. Daar wordt gezegd dat het met twee paracetemolletjes en wat rust wel weer gauw in orde zal zijn. Later op de avond wordt gediagnosticeerd dat de man zijn achillespees volledig heeft afgescheurd. Een paar dagen later wordt hij geopereerd en dan breekt een maandenlange periode van revalidatie aan. Maar eerst rust, dan een rolstoel, later een looprek, tot slot een wandelstok. De spieren van de man worden in de loop van bewegingsloosheid zo slap als doorgekookte spaghetti. Hij leert weer opnieuw lopen, maar zijn benen willen niet altijd wat hij wil. Het is hem aan te zien. Zijn wat stolperend loopje is de erfenis van zijn om- en uitvallen. Nee, een Vierdaagse lopen zit er niet meer in. Gelukkig is er een UC(1) en een werkgroep Communicatie. En voor het schrijven van stukjes heb je geen goed functionerend paar benen nodig, ook al is dat een groot bezit op aard’.
(1) UC is Uitvoerend Comité, de vrijwilligers van de  Vierdaagse