Uitgelaten

Het was prachtig weer, nog veel mooier dan het KNMI had aangekondigd. Beer, de pleeghond van de overbuurvrouwen , vond het ook de hoogste tijd uitgelaten te worden. Een klusje dat Gade van tijd tot tijd met veel plezier op haar neemt. Ze gaat dan met Beer de Ooijpolder in en komt dan met enthousiaste verhalen van hoe mooi het was, weer thuis. Lekker uitgewaaid. Ik hoor die verhalen aan, wandelen door de Ooij, dat is er voor mij niet meer bij. De zonnige achtertuin is mij uitwaaigelegenheid genoeg en mijn wandelen beperkt zich tot een mini-rondje door de buurt.
Gade heeft een idee. “Als je nou eens meegaat op je opvouw-scootmobieltje , rijden we de Ooij in en gaan vandaar verder door de uiterwaarden. Met dat voertuig kun je overal komen, lekker buiten!” En zo wordt niet alleen Beer, maar ook ik uitgelaten. Ik manoeuvreer handig langs de veeroosters in de weg. De meidoorns staan uitbundig in bloei, zon schijnt en het is alsof de vogels extra mooi zingen en fluiten om mij te begroeten. Uitgelaten springt de hond om mij heen, rent achter stokken aan die Gade weg gooit, brengt die weer terug, rent weer weg. Onstuitbare energie en ik tuf er met mijn scootmobieltje achteraan. Het is alsof ik al een voorschot neem op de  verlichte maatregelen die over een paar uur in de zoveelste persconferentie worden aangekondigd. Daar worden een aantal nieuwe stippen op de horizon gezet. Er mogen meer mensen bij elkaar komen als ze maar even ver van elkaar blijven, scholen gaan weer open, kappers straks ook en over vele maanden volgen theaters en nog later sauna’s. Maar voor mij verandert er weinig, geen reden om uitgelaten te reageren. Ik blijf 70+ en nog even kwetsbaar als voorheen. Heb weliswaar net zo veel kans als anderen om besmet te raken, maar als het zover is, ja dan…
Gade en ik komen terug uit de Ooij. Beer is moe, heel moe van het rennen en draven. We leveren de hond weer af. Samen met de buurvrouwen eten we een ijsje. Ik ben uitgelaten.