Uit Eten

De weg tussen Nijmegen en Zutphen kent nauwelijks nog geheimen voor ons. De afgelopen 10 dagen hebben wij elke dag deze route afgelegd. Vijftig kilometer, bijkans zonder veel file-oponthoud. Het is of de verkeersgoden ons gunstig gezind zijn. Als een soort forensen reizen we heen en weer tussen leven en dood. En elke dag zien wij Els wat zwakker worden. Ze is nauwelijks nog te verstaan, maar wij begrijpen haar uitstekend. Met bijna onmerkbare hoofdknikken geeft zij antwoord op onze weinige vragen. Van tijd tot tijd bevochtigen wij haar lippen met een nat doekje. Heel af en toe helpen wij haar overeind en dan spoelt ze voorzichtig haar mond. Ze zegt geen pijn te hebben, soms een beetje misselijk,maar daar helpt een medicijn tegen, net zoals de morfine zijn werk doet. Eten doet Els niet meer, eten kan ze niet meer, eten hoeft niet meer.
De verzorging en het hospice is meer dan voortreffelijk. Niet alleen voor de gasten is die geweldig, maar ook voor het bezoek is er koffie en soep. Maar ook aandacht en compassie.
Gade en ik hebben de voorbije dagen geregeld buiten de deur gegeten. Zo aten we in het Fletcherhotel op een steenworp van het hospice, waar de kinderen een kamer delen en een paar uur rustig kunnen slapen nadat zij gedurende de nacht gewaakt hebben. Het is vreemd, maar in zo’n ambiance aan een vijver met een klaterende fontein met een echt hotelmenu krijg je toch even een vakantiegevoel. Een gevoel dat ook gemakkelijk wedijvert met weer plotseling opkomend verdriet, dat nooit helemaal weg is en  je toch steeds omsluiert.
En petit comité aten we ook een avond in het vriendelijke stadje. Het was de dag waarop het leek dat de hitte alle bewoners uit de stad had getrokken en wij als enig gasten op het terras van een verder leeg restaurant zaten.
Hoe smakelijk het eten ook is en hoe aardig het dinergezelschap, de mooiste moment zijn toch als ik stil naast Els zit. Haar halve gezicht gaat schuil  onder een zonneklep tegen het felle licht. Ik houd haar hand vast en zij de mijne. Teken van verbondenheid. Woorden voorbij.