Uit de bocht

” Een dag zonder afspraken en verplichtingen, die zich langs een min of meer vast routeplan begeeft.” Zo beschreef ik in mijn stukje van gisteren de dag die voor mij lag. Een dag zoals er veel in het rustige en gelijkmatige bestaan van een pensionado zijn. Ik kan daar zeer van genieten en vind dat je dat na bijna vijfenzeventig jaar op dit ondermaanse ook wel verdient hebt. De genoeglijke saaiheid van het bestaan. Ja, ja dat denk je dan. Maar voordat je het weet worden die mijmeringen ruw verstoord door wat er nog geen dag later gebeurt, alsof de geschiedenis je duidelijk wil maken dat zij zich niet door wat jij denkt laat bepalen, maar haar eigen autonome spoor trekt.
Ik fiets op mijn driewieler naar de praktijk van S. Eens in de drie weken heb ik met haar een afspraak, een genoegen dat ik mij niet graag laat ontzeggen. Blokkades worden aangepakt en het lijf wordt weer in evenwicht gezet. Na een uurtje stap ik weer op mijn fiets, en ritje van een paar kilometer. Mijn driewieler is een betrouwbare bondgenoot, waar ik gemakkelijk mee manoeuvreer. Tot dat ene moment. Ben ik nog te veel in gedachte bij de behandeling door S? Maar waar het ook aan ligt ik neem een bochtje om een rijwielpad  op te gaan te klein en mijn linker achterwiel wordt door een stoeprand omhoog gezwiept en ik tuimel met fiets en al naar rechts en land, bedolven onder mijn voertuig, met mijn hoofd tussen de struiken van het groenstrookje naast het fietspad. Ik lig. Kan geen kant meer op. Nog voor ik mij ook maar een beetje bewust ben van de situatie staan er wat mensen om mij heen. Mijn fiets wordt rechtgezet. “Blijf maar even zitten.” Ik word heel voorzichtig overeind geholpen. “Hij bloedt!”, hoor ik een mevrouw zeggen. “Het is maar een schaafwondje”, stelt een ander mij gerust. “Gaat het?” Ik antwoord dat het gaat. Ik mankeer niets, mijn fiets ook niet. “Uw pet, meneer”. Die was afgevallen. Ik bedank mijn drie hulpverleners, stap op en rijd weg.
Thuis heeft Gade worstenbroodjes gekocht voor de lunch. Voor mij is er vandaag al weer meer dan genoeg gebeurd.