Trouwen

Geen huwelijk is als een ander huwelijk. Ik weet dat uit eigen ervaring. Niet van horen zeggen. Want dan is het toch moeilijk te verifiëren. Hoe beleeft iemand zijn huwelijk? Waarschijnlijk heel anders dan zijn partner dat doet. Je mag hopen dat er enige overeenkomsten in beleving zijn, maar zeker in de details kan het verschil erg groot zijn. Het zou mij niet verbazen dat als je twee beschrijvingen van hetzelfde huwelijk zou krijgen, een van de ene partner en een van de andere partner, zonder dat je zou weten dat het om het zelfde huwelijk ging, er uit de beschrijving niet was op te maken dat het om het zelfde huwelijk zou gaan. Een ingewikkelde zin, maar wel duidelijk. Er is geen huwelijk dat op een ander lijkt. Eén huwelijk, beschreven door de twee partners, lijkt zelfs niet op zich zelf.
Wat voor een huwelijk geldt, geldt onverminderd voor de huwelijkssluiting. Daar heb ik er al 100-en van voltrokken. En ook die verschillen allemaal van elkaar. Van super officieel tot vrolijk ongedwongen, van vlug-vlug tot met alle toeters en bellen. Gisteren had ik weer een heel gezellige huwelijkssluiting. Zo een waarvan de hoogzwangere bruid mij bij het voorgesprek al had toevertrouwd dat ze geen toespraak wilde waarin hun hele geschiedenis zou worden uitgelicht. “Onze families weten al alles van ons, dus die hoeven dat niet nog eens te horen.” Maar het leek haar en haar aanstaande wel aardig iets beschouwend te horen over het huwelijk. En dat is kaasie voor mij. Ik kan het dan hebben over het unieke van de liefde, over het in mijn ogen niet-uitsluitende van een relatie en citeer dan met veel overtuiging Theillard de Chardin: “Liefde is de ander de ruimte geven zichzelf te zijn.” En dan krijgt zo’n ceremonie iets bevlogens en klikt het tussen het paar, het auditorium en mij. Trouwen is dan een feestje, ook voor mij.